بدن‌بینی ؛ کاربست رویکرد گفتمان تاریخی رُوث وُداک در تحلیل مستند «دماغ به سبک ایرانی»

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری جامعه‌شناسی دانشگاه اصفهان، ایران

2 دانشیار گروه علوم اجتماعی دانشگاه اصفهان، ایران

چکیده

در فرهنگ مصرفی کنونی مقولۀ بدن و بدن‌پنداری، رکن اساسی هویت شخصی شده است؛ درنتیجه در سال‌های اخیر انواع مختلفی از جراحی زیبایی در جامعۀ ایرانی متداول شده که بالاترین میزان مراجعات زیبایی، متعلق به جراحی بینی است. در این مقاله با تأکید بر اهمیت بدن و تمایل روزافزون به جراحی زیبایی بینی در جامعۀ ایرانی و اشاره به تحولات گفتمانی بدن در ایران، تلاش شده است با الهام از نظریۀ باومن و باتلر در حوزۀ جنسیت، روش تحلیل گفتمان انتقادی و رویکرد تاریخی وُداک، مستند اجتماعی «دماغ به سبک ایرانی» توصیف، تفسیر و معناکاوی شود. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد در مستند مذکور، نهادهایی مانند تعلیم و تربیت (آموزش و پرورش)، دین، پزشکی و هنر، موقعیت سخن‌گویی و موضع‌گیری پیرامون بدن و جراحی زیبایی دارند. فیلم مستند همچنین تنازعی گفتمانی- ارزشی بین گفتمان مدرسه و پزشکی به‌عنوان تأییدگران و مشروعیت‌دهندگان این کردار گفتمانی (جراحی زیبایی) و گفتمان دین و هنر به‌عنوان نکوهش‌گران این کردار است و در این میان مبادرت‌کنندگان نیز در دیالکتیک‌هایی همچون اطمینان– تردید، تشویش – لذت و خوشایندی و فردیت قرار می‌گیرند. تحلیل گفتمان مستند مذکور همچنین نشان می‌دهد هیچ‌یک از گفتمان‌های مذکور، موقعیت برتر و فرادست را پیرامون جراحی زیبایی و تصاحب فضای گفتمانی آن ندرند و به همین دلیل نمی‌توانند یکسره هژمونیک شوند و بر ساحت مذکور تفوّق پیدا کنند.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

Discourse-Historical Approach in Critical Discourse Analysis of Cosmetic Surgery in Iran: The Documentary "Nose, Iranian Style" in Focus

نویسندگان [English]

  • Arash Hasanpour 1
  • ali Rabbani 2
1 university of Isfahan, Iran
2 University of Isfahan, Iran
چکیده [English]

 
Introduction
     Human beings are creatures with physical bodies and material body is a construct in which gender, race, ethnic, and class differences are shaped and manifested. Thus, the focused attention to body together with its prevalence in the sociological texts, in particular within the recent two decades, has raised considerable debates concerning issues including identity, social movements, consumer culture, lifestyle, and ethics (Zokaie, 2007). One of the issues proposed in relation to the lifestyle indicators is body management which is so pervasive among the youths nowadays. Body management can be stated as the actions and deeds including appearance, make-up, sports interests, and dietary.
     According to the analysts and based on some statistics and evidence, the attention to the body has dramatically increased in Iran in recent years (Zaer Rezaie, 2006) so that over 36000 Iranians undergo cosmetic surgery each year, as said by unofficial statistics. It is worth mentioning that Iran holds a high rank among different cosmetic surgeries, e.g. the first place in rhinoplasty or nose surgery in 2010. In the present study, given the importance of body in general, problematic status of plastic surgery, and growing desire to manipulate the body in Iran in particular, the documentary "Nose, Iranian Style" was investigated using discourse-historical approach of critical discourse analysis (CDA). Accordingly, it was tried to answer the following questions:

How was the body articulated as a discourse in this documentary and which of the discourses related to the body were focused and decentered respectively?  
Generally, how were the cosmetic surgery and body represented in the documentary "Nose, Iranian Style"?
In what social discourses was the documentary made and how was this discourse setting represented in the documentary?  

     The conceptual framework of this study and its fundamental concepts include body, body management, and cosmetic surgery which will be defined in the following.
Body: body is generally perceived as the collection of the flesh and organic bones; however, this concept enjoys a particular style and role and is considered to be under the control of the culture in the cultural studies. It is constantly called for playing roles or doing physical activities in the form of dietary, exercise or cosmetic surgery (Barker, 2008, p. 786). 
Body management: as one of the lifestyle indicators, body management is regarded as any constant control and manipulation of the apparent and outward features of the body which is done by different surgeries and make-up (Chavoshian & Azadarmaki, 2002, p. 64). Cosmetics and medical care behaviors are among different dimensions of this indicator.
Cosmetic Surgery: cosmetic Surgery has no medical significance or necessity and is purely for the sake of beauty. This surgery is true of healthy people (kuczynski, 2006, p.8; as cited in Feynman, 2010). Contrary to the reconstructive surgery, cosmetic surgery is to improve the organ which is already normal without any surgery (Hayes & Jones, 2013). In this respect, these surgeries, in Jones’s (2008) terms, are selective.
Material and Methods
     Having considered the society as a discourse setting, emphasizing the significance of the visual culture and media representation, and taking this presumption that the dominant discourse system of the society produces the cultural products including movies (here documentary) which are under the control of power, the authors of this study made an attempt analyze the documentary "Nose, Iranian Style". Documentaries, particularly social-political documentaries, are of the media texts that are of particular interest to audio-visual media audience due to their close relationship with the power structure (Alavi, 2013). "Nose, Iranian Style" was made by Mehrdad Oskouei in 2005.
     In the reconstruction tradition, this study tried to qualitatively provide a critical discourse analysis of the text of the documentary. Moreover, the theoretical approach of the study was sociological and in the domain of cultural studies. The significance of the cultural studies approach has been due to the interconnection of the physical, cultural, and social aspects of the human experiences. This study was based on the discourse-historical approach of Ruth Wodak in CDA. As one of the scholars in critical discourse analysis, Wodak regards discourse as complex mingling of the discourse actions which are interrelated simultaneously and successively and indicate itself in and through the social areas of actions, genres, symbols, and oral or written texts. In Wodak’s words (2001, pp. 11-12), discourse analysis is to indicate how discourses are made by social institutions and conversely in what ways social institutions make those discourses; what function ideology has in social institutions and how the power is achieved and reserved. To operationalize the discourse-historical approach, Wodak refers to five discourse strategies including nomination, prediction, argumentation, perspetivisation, Intensification, and Mitigation which each are employed in the form of the conflict of competing discourses for the sake of their own positive and the other’s negative representations.        
Conclusion
     With regards to the institution, it can be said that the documentary and its dominant narration were laid upon a number of effective institutions concerning the body and cosmetic surgery, namely education, religious, and medical institutions whose fields of action and speakers were schools and only girl students, religious schools and clergymen and preachers, and hospitals, medical conferences and physicians, surgeons, and nurses respectively. Another institute was cultural institution whose representatives were the staff and advocates of media, arts, and cinema. 
     Within the school institution, the documentary solely highlighted the students’ narration and eliminated the teachers, instructors, and educators. At this level, students largely agreed with the cosmetic surgery.      
     The medical discourse concerning the body was heard from the voice of plastic surgeons through which they dramatically and confidently confirmed such actions and talked about the unique and artistic expertise of the cosmetic surgeons, economical prices of the surgery, its positive consequences and social privileges obtained due to the surgery. All in all, they advocated the nose surgery and the significance of the physical body.       
     Another institution was religious institution which found a public arena to talk and deliver a speech. At this level, clergymen and preachers, instead of directly and explicitly condemning nose surgery, deeply and pathologically talked about why the Islamic culture of the youths of the 60s in Iran faded out, how the war discourse was formed and the values of the Islamic society went down. Among their reasons, loss of identity, alienation, flaw, apparent lack, and self-centeredness were mostly highlighted.
     In the arts arena, particularly cinema, the experts considered the operated noses as a problem making all the applicants of acting the same and expressed their dissent in this regard.
     Moreover, another part of the documentary was about those who had already undergone the nose surgery including both girls and boys. On one hand, these respondents confirmed this action and referring to it as a “right”, they stated that they accepted the suggestion of the physicians and relatives and underwent this surgery. On the other hand, they were not dare enough to take responsibility for their actions individually and were placed in the dialectics like trust-doubt, anxiety-fun, and pleasure-individuality.    
     Generally speaking, the results of this study revealed that in the discourse of the documentary, institutions like education, religion, medicine, and arts were the main elements. Indeed, the documentary, as a discourse text, was the manifestation of the discourse conflict and value conflicts of the related discourses. The narration of the documentary also indicated that none of the aforementioned discourses preceded the other and dominated the discourse setting. In other words, as implied, the narration indicated that none of the central discourses concerning the body can totally be hegemonic due to the changes occurred and existed in the social context of Iran and can dominate the mentioned arena.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Sociology of the Body
  • Body management
  • Cosmetic Surgery
  • Critical discourse analysis
  • Historical Approach
  • The Documentary

مقدمه و بیان مسأله

انسان موجودی است که کالبدی جسمانی دارد و بدن مادی، سازه‌ای است که در آن تفاوت‌های جنسیتی، نژادی، قومی و طبقاتی شکل می‌گیرد و خود را متجلی می‌کند. از همین‌رو توجه به بدن و رواج آن در متون جامعه‌شناسی دو دهة اخیر، مباحث گسترده‌ای را حول موضوعاتی نظیر هویت، جنبش‌های اجتماعی، فرهنگ مصرفی، سبک زندگی و اخلاق برانگیخته است (ذکایی، 1386). همچنین رشد فناوری‌های تغذیه، سلامت و ورزش در کنار اهمیت‌یافتن عاملیت، جوانی، فردیت‌یافتن بدن، بدن‌محوری فرهنگ مصرفی[1]، بدن و بدن‌شدن را به موضوعی محوری در مطالعات اجتماعی و فرهنگی جامعة معاصر بدل کرده است (Shilling, 2003؛ ذکایی، 139:1386).

یکی از مسائل مطرح‌شده در ارتباط با شاخص‌های سبک زندگی، مقولۀ مدیریت بدن است که امروزه در بین جوانان عمومیت ‌یافته است. مدیریت بدن با اعمال و کردارهایی مثل پوشش ظاهری، آرایش بدن، نوع سلیقه‌های ورزشی و رژیم‌های غذایی بیان می‌شود. گفتنی است یکی از مؤلفه‌های شاخص مدیریت بدن را در چارچوب جراحی‌های زیبایی و راهکارهای تغییر و دخل و تصرف در بدن می‌توان جستجو و پیگیری کرد. آمارها در مقیاس جهانی در حوزۀ جراحی زیبایی نشان می‌دهد در 15 سال گذشته شمار متقاضیان عمل‌های جراحی زیبایی، 70 درصد رشد داشته است. به اعتقاد تحلیل‌گران و به استناد برخی آمارها و شواهد، در سال‌های اخیر در جامعۀ ایران نیز توجه روزافزون به بدن شتاب چشمگیری داشته است (زائر رضایی، 1385) به‌گونه‌ای ‌که بر اساس آمار غیررسمی، هرساله بیش از 36 هزار ایرانی زیر تیغ جراحی زیبایی صورت می‌روند. گفتنی است در میان جراحی‌های مختلف معطوف به زیبایی، کشور ایران در جایگاه بالایی قرار داشته و حداقل به‌لحاظ عمل زیبایی بینی، رتبۀ نخست را در سال 2010 به خود اختصاص داده است. بعد از کشور ایران نیز کشورهای نظیر امریکا، انگلستان و فرانسه قرار دارند[2]. همچنین آمارها در این زمینه نشان می‌دهد هم‌اکنون بیش از ده هزار زن، متقاضی جراحی بینی و پلاستیک هستند (رضایی و همکاران، 1389)[3] و کشور ایران، در ارتباط با جراحی بینی در رتبۀ اول[4] (ایران پایتخت جراحی بینی دنیا دانسته می‌شود) و در مورد حذف چین‌وچروک صورت در رتبۀ سوم جراحی‌های معمول در دنیا قرار دارد (گلشنی، 1389: 41).

همان‌گونه که توضیح داده شد این تأکید و تمرکز بر بدن در سطح جهانی به سطح داخلی و محلی نیز اشاعه یافته است، به‌گونه‌ای که خیابان‌های مناطق تهران بیشترین تابلوهای مراکز زیبایی، جراحی و لیزر را دارد. علاوه بر این، تبلیغات روزنامه‌ها و مجله‌ها نیز نشان‌دهندۀ اهمیت روزافزون این مقوله در زندگی روزمرۀ ایرانیان و طبقات متوسط جدید است (احمدنیا، 1384)، به‌گونه‌ای‌ که روزنامۀ اشپیگل در گزارشی با عنوان «جنون زیبایی در ایران[5]» در مورد وضعیت جراحی زیبایی، تمایل به آرایش و مدیریت بدن در بین زنان ایرانی می‌نویسد: «زیبابودن در ایران یکی از وظایف اصلی زنان است و به یک کار روزانه تبدیل شده است. خیابان‌های تهران پر است از زنان و مردانی که چسب بینی بر دماغ خود دارند. زنان ایرانی برای برنزه‌شدن تا مرز بی‌هوشی زیر آفتاب جزغاله می‌شوند و برای لاغرشدن جرعه‌جرعه سرکه سر می‌کشند». این گزارش می‌افزاید عمل زیبایی، اکنون در ایران شیک و مد روز به‌ حساب می‌آید و زنان در ایران امکان ندارد یکدیگر را ملاقات کنند، اما از زیبایی و آخرین عمل زیبایی‌شان صحبتی به میان نیاورند.

تلقی این مطالعه از بدن، زیبایی و جذابیت، گفتمانی و تاریخی است. ازاین‌رو این تلقی، یادآور نظریۀ اکو (1390) است که معتقد بود آنچه زیبا به شمار می‌آید با دوره‌هاى تاریخى و فرهنگ‌هاى مختلف ارتباط دارد و زیبایى هرگز مطلق و ثابت نیست و به‌تناسب دورۀ تاریخى و سرزمینى خاص، جنبه‌هاى متفاوتى به خود گرفته است. مبتنی بر این پیش‌فرض در این مطالعه معتقدیم فرهنگ بدن را باید منظری دانست که به کمک آن تحولات فرهنگی و روند آن‌ها را می‌توان ارزیابی کرد؛ به عبارت دیگر بدن، عرصه‌ای برای بازآفرینی فرهنگی و اجتماعی است و روشن‌کنندۀ روابط قدرت و نحوۀ تأثیرگذاری آن بر تفاوت‌ها و نابرابرهای اجتماعی است (ذکایی، 1386). افزون براین، هدف از طرح گفتمان‌های بدن، بررسی نقش قدرت‌های موجود و مؤثر در تعیّن اجتماعی بدن به‌عنوان برساختی تاریخی و فرهنگی است (ذکایی و امن‌پور، 84:1391). این گفتمان‌ها درحقیقت بازگوکنندۀ ویژگی‌ها و خصوصیات تاریخی سازندۀ بدن بوده و در پی آن هستند که بگویند چه کسی، در چه زمانی و با چه اقتداری امکان صحبت‌کردن دربارۀ بدن افراد جامعه را دارد، ذهنیت آن‌ها را شکل می‌دهند و معنا و روابط اجتماعی را در این عرصه تعیین می‌کنند. هدف همچنین نشان‌دادن تأثیر عوامل اجتماعی و فرهنگی سیاسی و تاریخی و شناختی بر فرایند تولید گفتمان‌های بدن و آشکارکردن رابطۀ بدن و ایدئولوژی است. با عنایت به مطالب مذکور، در این مطالعه با توجه به اهمیت موضوع بدن به‌طور کلی و وضعیت مسأله‌گون جراحی پلاستیک و میل روزافزون به دست‌کاری بدن در کشور ایران به‌طور خاص، تحلیل گفتمان انتقادی با رویکرد تاریخی مستند «دماغ به سبک ایرانی» به کار رفت و تلاش شد بدین پرسش‌ها پاسخ داده شود:

  • بدن به‌مثابه امری گفتمانی در این مستند چگونه مفصل‌بندی شده است و فیلم بر کدام‌ یک از گفتمان‌ها راجع به بدن تأکید کرده و کدام را از مرکزیت عزل می‌کند؟
  • به‌طور کلی جراحی زیبایی و بدن در مستند دماغ به سبک ایرانی چه بازنمایی‌ای یافته است؟
  • فیلم مستند در چه گفتمان اجتماعی‌ای تولید شده و چگونه این فضای گفتمانی در فیلم بازنمایی شده است؟
  • موقعیت اجتماعی، سیاسی و فرهنگی که باعث خلق این محصول رسانه‌ای شده، چه زمینه‌ای است؟

 

چارچوب مفهومی مطالعه

چارچوب مفهومی این مطالعه و مفاهیم بنیادین آن شامل بدن، مدیریت بدن و جراحی زیبایی و تمایز آن با جراحی پلاستیک و مفهوم گفتمان می‌شود که درادامه تعریفی از آن‌ها ارائه خواهد شد. 

بدن به‌طورمعمول به‌صورت مجموعۀ فیزیکی از گوشت و استخوان‌های ارگانیسم درک می‌شود؛ اما در مطالعات فرهنگی، این مفهوم دارای سبک، اجرای نقش و تحت سیطرۀ فرهنگ شمرده شده و به‌صورتی مداوم برای ایفای نقش یا کار بدنی در قالب رژیم‌های غذایی و تمرینات بدنی و جراحی‌های زیبایی فراخوانده می‌شود (بارکر، 786:1387). بدن همچنین تمامی کالبد رؤیت‌پذیر انسانی بدون حذف هیچ‌یک از اجزای آن است. بدن در این معنا، کلیّتی به‌هم‌پیوسته است که شامل نظامی از رمزگان و نشانگان است (ذکایی، 83:1386) که در فرایند تاریخی، درون بافت اجتماعی - فرهنگی خاص خود هستی می‌یابد و به‌شدت به اجزاء و عوامل بافت سازندۀ خود وابسته است.

مدیریت بدن به‌عنوان یکی از شاخص‌های سبک زندگی به هر نوع نظارت و دست‌کاری مستمر ویژگی‌های ظاهری و آشکار بدن گفته می‌شود که در قالب رویّه‌های آرایشی و اعمال جراحی انجام می‌پذیرد (چاووشیان و آزاد ارمکی، 1381: 64). تغییر و اصلاح بدن نیز به‌عنوان بخشی از مدیریت بدن، شامل گستره وسیعی از ساز و کارها و اقداماتی است که کنشگر انسانی با کمک ابزارهای گوناگون و به شیوه‌های متفاوت با دخل و تصرف و دست‌کاری در اندام‌های بدن انجام می‌دهد (ذکایی، 373:1386).

جراحی پلاستیک یا جراحی زیبایی: به تعبیر وینمان (2010: 16) جراحی‌هایی که به‌دلیل ترمیم عضو مجروح‌شده، ناقص‌شده و آسیب‌دیده به‌دلیل سوانح یا آفرینش مادرزادی انجام می‌شود، جراحی پلاستیک نامیده می‌شود. به اعتقاد هایکن[6] (1997) نیز جراحی پلاستیک، محصول تحولات فناورانه پس از جنگ جهانی اول است که برای بهبود وضعیت جنگ‌زدگان و مجروحان پدید آمد. به دیگر سخن، هدف از جراحی ترمیمی، بازیابی ظاهر و یا متعارف‌کردن بدن پس از جراحت است. گاه نیز جراحی ترمیمی برای اصلاح نقصی مادرزادی به کار می‌رود؛ اما جراحی زیبایی، جراحی با اهداف تقلید، احیاء و ارتقاء وجوه ظاهری و بصری بدن است. این جراحی دلالت و ضرورت پزشکی نداشته و صرفاً کارکرد زیباسازی دارد و در مورد کسانی مصداق پیدا می‌کند که سالم هستند (Weinmann, 2010)؛ جراحی زیبایی، برخلاف جراحی ترمیمی به‌دنبال بهترکردن اندامی است که بدون انجام جراحی هم در چارچوب‌های معمول و متعارف می‌گنجد (هیز و جونز، 1392). از این منظر این جراحی‌ها به اعتقاد جونز (2008) وجه انتخابی و گزینشی دارند و از این‌ پس آنچه در این مقاله اشاره می‌شود، جراحی زیبایی و نه جراحی پلاستیک ترمیمی است.

تحولات مفهوم بدن در نظریۀ جامعه‌شناسی: فقدان بدن و مفهوم‌پردازی راجع به آن در جامعه‌شناسی به این دلیل بوده است که جامعه‌شناسی به‌ندرت به انسان تجسدی[7] به‌عنوان یک هدف اساسی توجه کرده است و بدن انسانی را در قالب مالکیت شخصی و طبیعی تلقی کرده است؛ اما از اواسط دهۀ 60 تا اواسط دهۀ 70 میلادی در پی تغییرات گستردۀ معرفتی در رشته‌های انسان‌شناسی، جامعه‌‎شناسی، روان‌شناسی و زبان‌شناسی، جامعه‌شناسی بدن به‌عنوان رویکردی بین‌رشته‌ای ظهور کرد؛ به‌ عبارت‌ دیگر شکل‌گیری این رشته، محصول درهم‌آمیزی گرایش‌های فکری مختلفی در علوم اجتماعی همچون فمینیسم، پست‌مدرنیسم، مطالعات فرهنگی، جامعه‌شناسی فرهنگی و روان‌شناسی در دهۀ 90 میلادی بوده است. وینمان (2010: 44) در این زمینه معتقد است مبحث بدن و بدن‌مندی در علوم اجتماعی در اواخر قرن بیستم مطرح و گشوده شد و بر رابطۀ بدن و هویت تأکید کرد که هستی‌های متقابل در روند ساخت هویت بودند. این زمینۀ مطالعاتی، نحوة شکل‌گیری بدن را به‌عنوان جایگاه سلامت، تندرستی، ظاهر فیزیکی و شیوۀ رفتار متناسب با الزامات قدرت بررسی می‌کند (آلبرو،1380: 164). جامعه‌شناسان به‌طور کلی به پیوند متقابل میان زندگی اجتماعی و بدن تأکید کرده و برای بدن انسان ابعاد گوناگونی برشمرده‌اند که همۀ آن‌ها را در دو مقولۀ بدن جسمانی و بدن اجتماعی فرهنگی می‌توان جای داد (اخوت، 25:1388). مری داگلاس[8] انسان‌شناس انگلیسی نیز بر اساس سنت مردم‌شناسی، بدن را متنی فرهنگی (یک نشانۀ اجتماعی) می‌داند که ضمن انعکاس ارزش‌های فرهنگی و اشتغالات و اضطراب‌های یک فرهنگ خاص، تجلی عینی به آن می‌بخشد (ذکایی، 122:1386).

باومن نیز فرهنگ پست‌مدرن را فرهنگ اهمیت میل به‌جای نیاز، جستجوی حریصانه، دیوانه‌وار و بی‌پایان دستورالعمل برای زندگی، عدم قطعیت، ناپایداری، تغییرات و دگرگونی مداوم و سریع، هیجان‌های مداوم و بازتولید و ابداع خود می‌دانست Bauman, 2000:74; 2005:152)). وی معتقد بود در گفتمان پسامدرن، هویت به‌عنوان امری نامتعین، غیرقطعی، متغیر و برساخت‌شدنی است. به‌زعم باومن هویت، مستلزم فرایند آزمایش و خطا است و معیاری برای ارزیابی آنکه این فرایند متحقق‌سازی هویت رو به پیشرفت است یا نه، وجود ندارد. به اعتقاد باومن آنچه امروزه هویت عاملان را شکل می‌دهد، فرایند مداوم و غیرخطی «شکل‌دهی نفس» در قالب بدن است. بنا بر نظریۀ باومن، فرایند «مونتاژ نفس» انباشتی و تراکمی نیست، بلکه مبتنی بر گردآوری، اخذ ویژگی‌های جدید و دورریختن ویژگی‌های قدیم و فرایند مداوم یادگیری و فراموشی است (دربارۀ الگوها و رویّه‌ها). علاوه بر این باومن معتقد است یگانه موضعی که  تداوم و آثار فعالیت‌های شکل‌دادن نفس را در آن می‌توان مشاهده کرد، جسم بشری است (وی معتقد است پلاستیکی‌شدن بدن‌های ترمیم‌شده، نمودی از سیالیّت پسامدرن است). این سازۀ ثابت در میان هویت‌های متغیر و ناپایدار، ظرف مادی و حامل کل هویت‌های گذشته، حال و آینده است. بر همین اساس، باومن معتقد است پرورش جسم و ایجاد تغییرات در آن یکی از ابعاد محوری مونتاژ نفس در عصر پسامدرن ذیل محور اساسی «سیاست میل» است[9] (جلایی‌پور، 444:1387 -437).

باومن (2003: 94-97) همچنین با استناد به نظریۀ هویت جنسی جودیت باتلر اشاره می‌کند که این گفتمان‌های مختلف حاکم بر فضای جامعه هستند که جنسیت افراد را شکل می‌دهند، به‌گونه‌ای که جنسیت افراد در نقش‌ها، رفتارها، حرکات بدن، برخوردها بروز پیدا می‌کند  وی معتقد است جنسیت را فرهنگ تعیین می‌کند و فارغ از هرگونه ماهیت طبیعی، ماهیتی تغییرپذیر، موقت و ‌واژگون‌شونده دارد. هویت‌های جنسی نیز به همین شکل انعطاف‌پذیر، ‌تغییردادنی، ناپایدار، ناکامل و غیرنهایی و وابسته به انتخاب سوژه یا شخص هستند و ویژگی‌های طبیعی بیشتر از قبل تابع دست‌کاری و گشوده به روی انتخاب قرار گرفته است؛ بنابراین فرد انتخاب‌کننده باید در برابر آن احساس مسؤولیت کند و دیگران هم او را نسبت به این انتخاب مسؤول بدانند. باومن معتقد است به همین دلیل انسان دارای جنسیت، آکنده از اضطراب، نگرانی بوده و محکوم است که همواره ناقص و ناراضی بماند[10]. باومن معتقد است عدم قطعیتی که به جان انسان دارای جنسیت در مدرنیتۀ سیّال افتاده است، فقط به‌طور موقت فروکش‌کردنی است. وی می‌افزاید همواره می‌توان تقصیر را به گردن انتخاب اشتباه انداخت.

باتلر (1993) همچنین به‌عنوان یکی از نظریه‌پردازان پسامدرن در فضایی فوکویی می‌گوید گفتمان‌ها، بدن‌ها را تعریف، برساخت و تولید می‌کنند و با گفتمان‌ها ما به چیستی بدن‌ها پی می‌بریم (گفتمان‌ها و تحقق بدن‌ها جدایی‌ناپذیر هستند). وی معتقد است مقولۀ جنس از همان آغاز هنجار است و بخشی از عمل قاعده‌بخشی است که بدن‌های تحت امر خود را تولید می‌کند. به اعتقاد باتلر، جنس برساخته‌ای ایده‌ال است که به‌شکلی منعطف و در خلال زمان تحقق پیدا می‌کند. همچنین باتلر می‌افزاید جنس و جنسیت، اجرایی هستند و از خلال اجرا شدن، برساخته می‌شوند (بارکر، 1387: 534). درحقیقت درآوردن ادای هنجاری جنسیتی، پوشیدن لباس‌ها، سبک لباس پوشیدن، سنت‌های زبانی، راه‌رفتن همگی نوعی اجرا (یا نمایش آموخته‌شده) جنسیت هستند. به‌طور کل باتلر بر این عقیده است که ما یاد نمی‌گیریم مرد یا زن بشویم، بلکه می‌آموزیم همچون مردان یا زنان عمل کنیم. درحقیقت هویت جنسیتی، بازی یا ایفا می‌شود[11]. باتلر معتقد است جنسیت همواره واجد معانی متعدد، متعارض و متغیر بوده و هویت جنسی، پدیده‌ای بی‌ثبات است و این مقوله، موضع کشمکش جاری اجتماعی است. باتلر معتقد است بدن به‌مثابه امری که همیشه چارچوب‌بندی می‌شود و با چارچوب‌بندی‌اش جان می‌گیرد، همواره در حال مادیت‌یافتن است و این فرایندی مداوم و تکراری است. به اعتقاد باتلر ما اصلاً ‌یک‌باره تجسد نمی‌یابیم و بدن‌ها همواره در حال نوسازی است (گین، 113:1392).

 

تحولات گفتمانی بدن در ایران

بدن از منظری گفتمانی، رسانه‌ای است که روابط قدرت و سرکوب را در خود مستقر دارد و در تعامل مستقیم و مستتر با بدن اجتماعی قرار دارد. بدین‌سان، فرهنگ بدن منظری است که به کمک آن، رابطۀ متقابل بین افراد و قدرت‌های موجود اجتماعی را می‌توان ارزیابی کرد. بدن در گفتمان پیشامدرن جامعۀ ایرانی، تابع گفتمان سنت و دین بود، به‌گونه‌ای‌ که می‌توان گفت آموزه‌های دین و سنت دینی، سایۀ خود را بر مقولات جسمانی انداخته است (آزاد ارمکی و غراب، 120:1387) و هنجارهای دینی، پیوندی مستقیم با بسیاری از رفتارها و هیجان‌های ما برقرار کرده‌اند و این گفتمان نقشی کنترل‌کننده در بسیاری از پروژه‌های بدنی دارد. در گفتمان دینی، بدن، ودیعۀ الهی، مرکب روح و وسیله‌ای برای سعادت و عبادت است و خداوند مالک اصلی آن محسوب می‌شود و انسان حقّ مطلقی بر بدن خود ندارد و هرگونه دخل و تصرف در آن که موجب آسیب و درد باشد، از دیدگاه اسلام مطرود و ممنوع است و نه‌تنها مجوزی برای آن صادر نشده است، بلکه احکام قطعی در مورد نهی و پرهیز وجود دارد (ذکایی و امن‌پور، 95:1391)؛ اما گفتمان مدرنیته از بطن گفتمان مشروطه برخاست و تحولاتی را در ارتباط با بدن‌ها پدید آورد. در این دوران، طبقۀ متوسط و تحصیل‌کردۀ شهری، مشاغل دولتی و نبض فرهنگی جامعه را در اختیار گرفت. به‌طور کلی با انقلاب مشروطه و تعاملات بیشتر با دنیای غرب، دانش جدید پزشکی به ایران رسوخ کرد و به‌تدریج مفاهیم سلامت و بیماری از مضامین معنوی و فرامادی عاری شد. در این زمانه وضع قوانین و مقررات جدید، شکل‌گیری نهادهای جدید چون مدرسه و بیمارستان، رشد طبقۀ متوسط و گسترش فضاهای شهری، شرایط جدید و متفاوتی را برای انضباط‌بخشی و مدیریت بدن فراهم کرد که خود محرکی برای ترویج ارزش‌های فردگرایانه به شمار می‌آمد؛ به دیگر سخن، در دورۀ پهلوی و پیش از انقلاب اسلامی با تغییر معیارها و ارزش‌های زیبایی‌شناسانه که عموماً از فضای فرهنگی غربی جاری تأثیر می‏گرفت، ایدئال‌های جدید به‌تدریج جایگزین ایستارهای سنتی پیرامون بدن شد (ذکایی و امن‌پور، 353:1391).

ایران در سال‌های پس از انقلاب شاهد سادگی مفرط بود (ذکایی و فرزانه، 1387). درحقیقت دهۀ شصت در ارتباط با بدن و ظاهر، دهۀ سادگی و اولویت باطن و روح بر جسم بود. در این دوره متأثر از گفتار و رهبری امام خمینی و رخداد انقلاب اسلامی، دنیاگریزی، ایثار و ازخودگذشتگی به مرکز گفتمان این دهه آمد. گفتمان این دهه با دفاع از وضع موجود و تبعیت‌نکردن از دنیا و امیال دنیوی همراه بود که حسینی (1392) از آن با عنوان «گفتمان تن‌زدودگی» یاد می‌کند. در ارتباط با بدن زنانه به باور کاشی و ستوده (1392) جامعۀ انقلابی و گفتمان حاکم بر جامعه‌ای عاری از هرگونه وجوه جنسی تن زنانه بود و بر جامعۀ پاک تأکید داشت و زن با دال‌هایی مانند عفت، پاک‌دامنی، شرافت و اسلام پیوند می‌خورد (کاشی و ستوده، 1392: 88). البته نتایج مطالعۀ صادقی و نیک‌خواه (1391) مبیّن آن است که زن در آینۀ کلام امام خمینی در پیوند با مقولاتی چون ارزش‌های اسلامی، انسانیت، آزادی، برابری، شجاعت، حق و حتی مشارکت در تعیین سرنوشت خود و برخلاف دو نظام معنایی سنتی و مدرن به‌عنوان سوژهای فعال، آگاه، انتخابگر و مسؤول شناخته شده است؛ اما حادثۀ جنگ تحمیلی در ارتباط با گفتمان بدن و جراحی‌های پلاستیک، نقطۀ عطفی به حساب می‌آمد. بدین‌صورت که واقعۀ جنگ باعث افزایش تقاضا برای استفاده از اندام‌های پروتز و جراحی پلاستیک برای ترمیم و اصلاح اندام‌های آسیب‌دیده و از بین‌رفتۀ جانبازان و مجروحان جنگ شد. چنین وضعیتی رشد و پیشرفت در خور توجه مهندسان پزشکی و جراحان پلاستیک را در بازسازی و ترمیم اندام‌های مصدوم در پی داشت.

کشور ایران پس از رحلت امام و ریاست جمهوری هاشمی وارد دروان جدیدی شد. در این دوران، چهرۀ شهرها دگرگون شد و دولت به‌گونه‌ای فزاینده‌، آینده‌ای مملو از رفاه و توسعۀ اقتصادی و وفور را نوید می‌داد. تحولات در دهۀ هفتاد به عرصۀ اقتصادی محدود نشد و در عرصۀ فرهنگی نیز تحولاتی مانند افزایش میزان دانشجویان، گشایش دانشگاه آزاد اسلامی و افزایش استفاده از رسانه‌های جمعی رخ داد. در گفتمان دهۀ هفتاد به‌طور کلی دال‌های دنیوی مانند ثروت در تضاد با ارزش‌ها قرار گرفت و گفتمان دنیامحوری و فردگرایی به‌تدریج زمینۀ بروز و نمود یافت (حسینی، 89:1392). به باور حسینی (1392: 219) نتیجۀ این تحولات و دیالکتیک‌های گفتمانی، «گفتمان امیال شهری» است که دال‌های محوری آن بازسازی مفهوم زن، حاکمیت قانون، رفاه، ارزش دنیوی، زندگی تجملی، رنگ‌باختن ارزش‌های جنگ و کالایی‌شدن ارزش‌ها است. بدن در دورۀ پساجنگ با به‌مرکزآمدن دال‌هایی مانند برابری، مردم، آزادی و فردیت، کالبد جسمانی، خود را به‌مثابه ابزاری برای اثبات خود و هویت مطرح کرد.

اما گفتمان دهۀ هشتاد متأثر از دورۀ دوم ریاست جمهوری محمد خاتمی، افول گفتمان اصلاح‌طلبانه، ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد و تغییرات تابع آن و مبارزه با فقر، فساد، تبعیض و برقراری عدالت توزیعی است. به اعتقاد حسینی (1392: 295) گفتمان این دهه را «بگذار زندگی کنم» می‌توان نام نهاد. این گفتمان که با تقویت امیال شهری و کالایی‌شدن ارزش‌ها عینیت یافته، درصدد است به بازتفسیر دال‌های محوری دهۀ شصت مانند رزمنده و ارزش‌ها و بازتفسیر دال‌های مهم گفتمان اصلاحات مانند توسعۀ سیاسی دست بزند.

 

روش‌ مطالعه

یورگنسن و فیلیپس (1389) گفتمان را شیوۀ خاصی برای سخن‌گفتن دربارۀ جهان و فهم آن می‌دانند. شیوه‌های سخن‌گفتن دربارۀ جهان، هویت‌ها و روابط اجتماعی به‌واسطۀ زبان، واقعیت را به‌شکلی خنثی بازتاب نمی‌دهند، بلکه نقشی فعال در ایجاد آن‌ها و تغییرشان دارند. از نظر این دو متفکر، تحلیل گفتمان صرفاً یکی از چند رویکرد موجود برساخت‌گرایی اجتماعی است؛ بنابراین پیش‌فرض‌هایی هم که در تمامی این رویکردهای مختلف مشترک هستند، در تحلیل گفتمان نیز صادق است. از مهم‌ترین این پیش‌فرض‌ها به رویکرد انتقادی به دانش بدیهی انگاشته‌شده و تاریخی و فرهنگی‌بودن انسان‌ها در اجتماع و گفتمانی‌دیدن کردارهای اجتماعی می‌توان اشاره کرد. درواقع تمامی این رویکردها، دانش ما به جهان خارج را بازتابی صرف از واقعیت نمی‌دانند، بلکه آن را محصول مقوله‌بندی جهان یا محصول گفتمان می‌دانند (یورگنسن و فیلیپس، 1389: 18). تحلیل گفتمان در پی آن است که نشان دهد چگونه افراد از زبان برای برساختن دیدگاه خود دربارۀ جهان اجتماعی استفاده می‌کنند.

تحلیل گفتمان خود رویکردهای متفاوتی را شامل می‌شود که یکی از آن‌ها تحلیل گفتمان انتقادی است. رویکرد انتقادی رهیافتی میان‌رشته‌ای به مطالعۀ گفتمان است که زبان را به‌منزلۀ شکلی از رویّه‎ یا کردار اجتماعی می‌بیند و توجه خود را صرف آشکارسازی شیوۀ سلطۀ اجتماعی و سیاسی می‌کند که در متن و گفتار وجود دارد (فرقانی و اکبرزاده،135:1390) در این رویکرد، صاحب‌نظران بر آن هستند که در تحلیل متن‌ها افزون بر جنبه‌های صوری و واژگانی، عوامل گوناگون فرهنگی، اجتماعی و سیاسی نقش دارند. درواقع پیروان این رویکرد آنجا که متون تحلیلی را بررسی می‌کنند، آن متون را سرشار از اظهارات فراواقع می‌دانند که حقیقت در پس آن‌ها نهفته است و این متن گفتمانی است که با بازتاب نظام‌های رفتاری و اجتماعی، سندی تاریخی به شمار می‌آید (قبادی، 1388)؛ بنابراین گفتمان سعی در متقاعدسازی با راهکارهایی ویژه‌ دارد که تحلیل گفتمان انتقادی در پی افشا و واسازی آن است.

رویکرد گفتمان تاریخی وداک: این مطالعه، در سنت برساختی، روش تحقیق کیفی و تحلیل گفتمان انتقادی، متن خود را تحلیل خواهد کرد. افزون بر این، رهیافت نظری مطالعه، رهیافت جامعه‌شناسانه و مطالعات فرهنگی خواهد بود. اهمیت سنت مطالعات فرهنگی به‌دلیل توجه به پیوند متقابل ابعاد اجتماعی فرهنگی و جسمانی تجارب انسانی است و مطالعات فرهنگی به بدن، تأثیرات نظام‌های مختلف سیاسی و فرهنگی بر سیاست بدن، تغییرپذیری آن‌ها بر اساس هویت‌های قومی و زبانی و نژادی، سیاسی و ایدئولوژیک توجه می‌کند (ذکایی، 65:1386). همچنین گفتنی است پیچیدگی و گستردگی مضامینی که مطالعات فرهنگی با آن‌ها سر و کار دارد و نگاه بینارشته‌ای حاکم بر آن، جهت‌گیری روش‌شناختی آن را نیز پیچیده، متنوع، چندوجهی و متکثر می‌کند (ذکایی، 1386 :75) و این امر با رویکرد گفتمانی انتقادی و وجه بینارشته‌ای آن قرابت پیدا می‌کند.

ولودویگ و وداک (1997: 271-280) معتقدند تحلیل گفتمان انتقادی نه یک نظریۀ همگون با مجموعه‌ای از ابزارهای تعریف‌شده بلکه برنامه‌ای پژوهشی با وجوه متعدد و رهیافت‌های مختلف نظری و روشی است؛ به بیان دیگر تحلیل گفتمان انتقادی به شاخه‌های مختلفی مانند نشانه‌شناسی اجتماعی، رویکرد اجتماعی- شناختی و رویکرد گفتمان تاریخی تقسیم می‌شود. این مقاله در چارچوب تحلیل گفتمان انتقادی بر تحلیل گفتمان تاریخی[12] وداک تکیه دارد. روث وداک به‌عنوان یکی از صاحب‌نظران تحلیل انتقادی گفتمان، گفتمان را امتزاج پیچیده‌ای از کنش‌های گفتمانی می‌داند که به‌طور همزمان و پی‌درپی با هم مرتبط هستند و خود را درون و میان حوزه‌های اجتماعی کنش، ژانرها، نشانه‌ها و متون گفتاری یا نوشتاری نشان می‌دهند. به اعتقاد وداک (2001: 11-12) تحلیل گفتمان در پی نشان‌دادن آن است که نهادهای اجتماعی چگونه گفتمان‌ها را می‌سازند و متقابلاً به چه شیوه‌هایی گفتمان‌ها، نهادهای اجتماعی را می‌سازند، کارکرد ایدئولوژی در نهادهای اجتماعی چگونه است و دستیابی به قدرت و حفظ آن به چه ترتیب است. تحلیل گفتمان انتقادی در رویکرد تاریخی به‌عنوان روشی برای تحلیل متن برخلاف تحلیل‌های فرکلاف (1387) زبان‌شناسانه صرفاً با عناصر نحوی تشکیل‌دهندۀ جمله سر و کار ندارد، بلکه فراتر از آن، عوامل بیرون از متن یعنی بافت موقعیتی، فرهنگی و اجتماعی را بررسی می‌کند. وداک با درنظرگرفتن زبان به‌عنوان شکلی از کردار اجتماعی، رابطه‌ای دیالکتیکی میان کردارهای گفتمانی - زبانی و حوزه‌های خاص عمل را ازجمله موقعیت، چارچوب‌های نهادی و ساختارهای اجتماعی (کردارهای گفتمانی درون آن‌ها جای می‌گیرند) مفروض می‌گیرد. وی برای عملیاتی‌کردن رویکرد تاریخی-گفتمانی خود، به پنج استراتژی گفتمانی ارجاعی[13]، گزاره‌ای[14]، استدلالی[15]، منظرسازی[16]، تشدید یا تخفیف[17] اشاره می‌کند که هر یک در بازنمایی مثبت خود و منفی دیگری در قالب منازعات گفتمان‌های رقیب به کار گرفته می‌شود. استراتژی‌های ارجاعی یا انتسابی، طرح‌های زبان‌شناختی چون مقوله‌بندی، عضویت، استعاره و مجاز است که برای درون‌گروه یا برون‌گروه‌سازی به‌ کار می‌رود. استراتژی گزاره‌ای، ویژگی‌های مثبت یا منفی رفتارها را کلیشه یا تخمین می‌زند و خصوصیات کم و بیش مثبت یا منفی کنشگران اجتماعی را نام‌گذاری می‌کند. استراتژی استدلالی برای توجیه تحسین‌آمیز یا تحقیرآمیز، طرد یا دربرگیرندگی افراد به‌دلیل ویژگی‌های مثبت یا منفی آن‌ها به ‌کار گرفته می‌شود. استراتژی منظرسازی، قالب‌دهی یا معرفی گفتمان را با استفاده از گزارش، توصیف، روایت یا برجسته‌سازی گفتارها و رویدادها بررسی می‌کند. استراتژی‌های تشدید و تخفیف در پی آن هستند که نیروهای غیرکلامی مؤثر گفتارها را افزایش یا کاهش دهند و این کار، معمولاً با معرفی ساختارهای معرفت‌شناختی متون انجام می‌شود. درواقع این استراتژی‌ها به طرح‌های عامدانۀ کردارهای گفتمانی اشاره دارد که با هدف سیاسی، اجتماعی، روان‏شناسی و زبان‌شناسی خاص اتخاذ می‌شوند و هر یک در سطوح متفاوت پیچیدگی و سازمان زبان‌شناختی جای دارند (Wodak, 2001؛Wodak & Weiss, 2003 ).

اما به‌لحاظ روشی و تکنیکی برای پیشبرد روش تحلیل گفتمان انتقادی و عملیاتی‌کردن آن در موضوعات فرهنگی و اجتماعی و بررسی متن در چارچوب بافت و زمینۀ اجتماعی، سه مرحلۀ توصیف متن، تفسیر متن و رابطۀ بین متن و بافت اجتماعی باید انجام شود (فرکلاف، 168:1387). در سطح توصیف که درواقع در سطح متن باقی می‌ماند، توجه به انتخاب نوع واژگان، کاربرد اسامی خاص و دستور زبان مدّنظر قرار می‌گیرد. در سطح تفسیر با جنبه‌های بینامتنی و تاریخی متن سر و کار داریم. در این قسمت سعی می‌شود با دانش زمینۀ تولید متن و نسبت گفتمان با ساختارهای اجتماعی به سطح تبیین راه یافت. درواقع در مقام تبیین توجه اصلی به نگاه ایدئولوژیک نویسنده در تقابل یا تأیید گفتمان موجود در جامعه و قدرت است که این مرحله با تکیه بر دو مرحله توصیف و تفسیر به دست می‌آید (فرکلاف، 245:1379) سپس باید تلاش شود به بافتار موقعیتی یک عمل و کردار اجتماعی توجه شود. وداک همچنین با تأکید بر ضرورت تئوریزه‌کردن، توصیف ساختارها و فرایندهای اجتماعی خالق متن و سوژه‌های اجتماعی- تاریخی استدلال می‌کند همۀ اطلاعات پس‌زمینه‌ای (تاریخی) برای تحلیل و تفسیر لایه‌های گوناگون متن گفتاری یا نوشتاری  به‌طور نظام‌مندی باید به هم گره ‌زده شوند.

 

متن مورد تحلیل

بی‌تردید در دوران معاصر که مجموعه‌ای از فناوری‌های تصویری ما را احاطه کرده است، تصویر و امر دیداری اهمیت بسیاری یافته است و با رایج‌شدن فناوری‌های رسانه‌ای که به تولید و عرضۀ تصاویر توجه می‌کنند، به بررسی محصولات تصویری بیش‌ازپیش دقت شده است (سیلورمن، 2001 :98 به نقل از فرقانی و اکبرزاده،130:1390). در این مقاله با تأکید بر اهمیت فرهنگ تصویری و بازنمایی‌های رسانه‌ای و پذیرش این پیش‌فرض که نظام گفتمانی حاکم بر جامعه، محصولات فرهنگی مانند فیلم‌های سینمایی (در اینجا مستند) را تولید می‌کند، تلاش خواهد شد مستند «دماغ به سبک ایرانی» تحلیل و واکاوی شود.

با درنظرگرفتن جامعه به‌مثابه فضایی گفتمانی می‌توان گفت هر آنچه در جامعه تولید می‌شود، تحت تأثیر قدرت است و لزوماً سوگیرانه؛ چون آن محصول گفتمانی به‌دنبال برجسته‌ساختن معنایی خاص و به حاشیه‌راندن معنایی خاص دیگر است (سلطانی، 4:1386)؛ به‌بیان‌دیگر نظام یا نظام‌های گفتمانی حاکم بر جامعه، حوزۀ‌ فرهنگ را تولید می‌کنند و محصولات فرهنگی تولیدشده مانند تصاویر نظام گفتمانی حاکم بر جامعه را تقویت و بازتولید می‌کنند و به برساخت دیدگاه خاصی توجه می‌کنند.

مستند به‌ویژه مستندهای اجتماعی- سیاسی به‌علت ارتباط تنگاتنگ با ساختارهای قدرت در زمرۀ متون رسانه‌ای مورد توجه مخاطبان رسانه‌های دیداری و شنیداری است (علوی، 1392). مستند «دماغ به سبک ایرانی» ساختۀ مهرداد اسکویی[18] و محصول سال 1385 است. فیلم مستند در این مقاله، یک گفتمان‌گونۀ (ژانر[19]) مستقل را تشکیل می‌دهد. همچنین می‌توان گفت تصاویر آرشیوی دوران جنگ، تصاویر شبکه‌های ماهواره‌ای و تصاویر سردر سینماها از دیگر ژانرهای موجود در متن است. در این ژانر گفتمانی، فیلم‌ساز یک مسألۀ اجتماعی یعنی گرایش روزافزون به جراحی زیبایی در جامعۀ ایرانی را به‌عنوان یک کردار گفتمانی با مدیوم رسانه در قالب مستند بازنمایی می‌کند. مدت‌زمان مستند 59 دقیقه است و فیلم سعی دارد با تمرکز بر چهره و صورت در ایران و به‌صورت جزئی جراحی بینی در ایران، نظرگاه‌ها و رویکردهای مربوط را بررسی و تجربیات مبادرت‌کنندگان بدین عمل و متصدیان دیگر را فراهم کند. در مورد اهمیت این مستند می‌توان گفت «دماغ به سبک ایرانی» مستندی است که تنها به «بیان مسألۀ» جراحی زیبایی بینی اکتفا نمی‌کند و دوربین به‌مثابه «قلم یک پژوهش‌گر اجتماعی» کنکاش کرده و بدین‌منظور با شخصیت‌های حقیقی و حقوقی گفتگو می‌کند و به‌دنبال «کشف فراگیری جراحی زیبایی بینی در جامعۀ ایران» است (سیارپور، 1392). همچنین دوران (1387) معتقد است این مستند نشان می‌دهد مهرداد اسکویی نه‌تنها ازشامۀ تند و تیزی نسبت به فعل ‌و انفعالات جامعۀ خود برخوردار است که در عین‌ حال، روشن‌بینی خوبی هم دارد؛ زیرا در غیر این صورت نمی‌توانست به ژرفای پدیده دست یابد و جست‌وجویش در حد نگاه کنجکاو ولی ساده‌انگار توریستی خارجی متوقف می‌شد.

گفتنی است در میان اندام انسانی، چهره بیشترین تراکم از بالاترین ارزش‌ها را در خود گرد می‌آورد. در چهره احساس هویت تبلور می‌یابد، بازشناسی دیگری انجام می‌شود و قابلیت‌های جذابیت تثبیت می‌شود (بروتون، 1392: 103-102). در فرهنگ ایرانی نیز چهره، محل تمرکز ارزش‌های زیبایی‌شناسانه به شمار می‌رود و از سوی دیگر، در مقایسه با سایر اجزای بدن، با محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های اخلاقی کمتری مواجه است (ذکایی و امن‌پور، 415:1391). متن مورد تحلیل در این مقاله نیز بر یکی از همین اجزاء و در پهنۀ صورت متمرکز است؛ یعنی دماغ. عکاسی در فیلم مستند در تشریح اهمیت بینی می‌گوید: «انقلاب ایران باعث پنهان‌شدن بدن زن و تأکید بر چهره شد؛ زیرا زنان، دیگر موی خود و سر خود را نمی‌توانستند آرایش کنند؛ درنتیجه تأکیدات بیشتر بر قرص صورت و بینی متمرکز شد» همچنین درادامه دختری جوان محدودیت در زیبایی و جذابیت در سایر ارکان بدن زنانه را دلیل گرایش بیش‌از حد و حصر بر عنصر صورت و به‌طور خاص بینی می‌داند. پژوهشگران این عطف توجه و گرایش را با عنوان «قدسی‌سازی صورت[20]» مطرح کرده‌اند (ذکایی و امن‌پور، 416:1391).

تحلیل داده‌ها

اشاره به متون، موضوعات، مضامین و گفتمان‌های متن در سطح اول یعنی توصیف بر اساس گفتمان‌های کلان شناسایی‌شدۀ متن به‌شرح زیر است:

 

جدول 1- گفتمان‌های موجود در فیلم مستند

نهاد مدرسه

متن فیلم

استراتژی

توپوی[21]

تحلیل اولیه

ملاحظات دیگر

الآن دماغ دیگه دِ مده شده. بینی‌شون رو عمل کردن، گونه‌شون و پلک‌شون رو عمل کردن، دیگه جایی نمی‌مونه، باید برسن به بدن و اینا. (یک دانش‌آموز)

 

تنوع‌جویی

رقابت اجتماعی در سیر زیباسازی بدن و جذاب ساختن جسم. بدل شدن زیبایی به ارزشی جمعی و اجتماعی

 

همخوان با سنخ سوم در مطالعه‌ آزادارمکی و غراب[22](116:1387)

دختر مادی[23] بوردو (1993)

شما خودتون شخصاً از دیدن زیبایی لذت نمی‌برید؟ گل زیبا رو می‌بینید لذت نمی‌برید؟ مسلماً لذت می‌برید. این حس زیباپسندی هم توی من وجود داره، توی همه‌ بچه‌های کلاس‌مون وجود داره. مسلماً ما همه‌مون زیبایی رو دوست داریم. منم شخصاً اگه دماغم مورد داشته باشه، عمل می‌کنم (یک دانش‌آموز)

1-استدلالی

2-تعمیم و ابهام (نامشخص‌سازی)

توپوی زیبایی‌پسندی و عام جلوه دادن آن

رفیع‌پور (1382) معتقد است همواره یکی از منابع ارزش‌های اجتماعی، نیازهای اشخاص است. در اینجا نیز شاهد بودیم که گزاره‌های دختران دبیرستانی رابطه‌ی بین ارزش اجتماعی زیبایی و گرایش به زیباپسندی و جذابیت را به‌عنوان نوعی نیاز اصلی و محوری بر می‌سازند.

دال «مسلماً» بر قطعیت آن صحه گذاشته و گوینده سعی در نوعی تعمیم‌دهی ایده‌ی خود دارد و به همین منظور از لفظ «همه انسان‌ها»، «همه‌ی بچه‌های کلاس» و استفاده می‌کند. کلمه «شخصاً» دلالت بر فردیت ویژه دارد[24].

1-تو سال 85 ما شنیدیم که واسه‌ی هر یه دونه پسر، ده تا دختره، بالاخره هر کی زیباتر بود زودتر انتخاب میشه. (یک دانش‌آموز)

2-به نظر من الآن دخترها توی ایران اعتماد به نفس‌شون رو از دست دادن[25]، نباید به پسرها توجه کنن. اگه به عمل کردنه، پسرها اولین نفرهای هستن که باید برن عمل کنن[26] (یک دانش‌آموز)

 

 

تمایل به جراحی زیبایی بینی به دلایلی مانند، افزایش جذابیت جهت و ارتقای شانس ازدواج. زیبایی ابزاری برای حصول قدرت زنانه. زیبایی زن در برابر قدرت و منزلت و ثروت مرد معامله می‌گردد. زیبایی پاداش‌آور و قدرت‌بخش است (مک اروین ابولان،1381؛ به نقل از ذکایی و فرزانه،1387). هراس از حذف و طرد اجتماعی

درونی شدن سلطه‌ی مذکر با همکاری خود زنان. بدن میانجی حصول امتیازات اجتماعی.

جراحی نوعی عمل اعتماد به نفس‌ساز (احیای اعتماد به نفس تخریب و تضعیف شده زنان[27]) است؛ اعتماد به نفسی ناظر بر حوزه‌ عمومی و نه خصوصی(آزادارمکی و غراب، 1387).

 

 

نهاد پزشکی

متن فیلم

استراتژی

توپوی

تحلیل اولیه

ملاحظات دیگر

به ما مراجعه می‌کنن می‌گن اینجای دماغم کجِ، قوز داره، شوهرم میگه بده، طلاقم دادن، دخترم مونده رو دستم، میگن دماغش بزرگه، ما درواقع داریم یک روان‌پزشکی به‌اصطلاح یک ساختار نژادی انجام میدیم با چاقو[28] (پزشک متخصص)

2- این موارد توی عمل درست میشه. اکثر مواقع هم مریض‌های من میگن: نتیجه بهتر از طراحی اولیه شده. (پزشک متخصص)

1- نام‌دهی (روان‌پزشک، اصلاح ساختار نژادی)

2-استدلالی

 

 

تخصص، موفقیت و دستاوردهای حرفه‌ای، همه‌چیزدانی و مهندسی اجتماعی

از حیث نتایج و دستاوردها اقتدار جادویی[29] پزشکان را تاکید ساخته و گفتمان جراحی زیبایی را مثبت و مشروع بازنمایی می‌کند.

 

مثبت جلوه دادن جراحی بینی و ترغیب متقاضیان

واقعیتش اینه که هنوز خیلی از مردم نمی‌دونن که چه زمانی باید عمل بینی انجام بدن. هنوز میان پیش من که متخصص پوست هستم می‌گن شما بینی ما رو عمل کن. من اگه آدم درستی نباشم می‌تونم به شما بگم باشه بیا تا برات عمل کنم. شما توی اتاق عمل من رو می‌بینی به‌عنوان جراح، توی لباس جراحی. ولی بعد من نیستم که شما رو عمل می‌کنم دوست من که متخصص گوش و حلق و بینی شما رو عمل می‌کنه. این اتفاق به ندرت اتفاق می‌افته. ولی اتفاق می‌افته. (پزشک متخصص)

استدلالی

سودجویی

برملاسازی کاسب‌کاری‌های متخصصان، پاد گفتمان پزشکی متن و گفتمان حقوقی

دیویس(9:1392) معتقد است جراحان ناگزیر بوده‌اند از جراحی زیبایی در برابر اتهام‌هایی مانند شیادی،کاسب‌کاری و ابتذال دفاع کنند. پزشک متخصص در اینجا برای حفظ وجاهت نهادی خود از اداتی مانند «این اتفاق»، «به ندرت» استفاده کرده است.

شما اگر دقت کنید بیش از پنجاه یا هفتاد درصد ثروت دنیا خرج این میشه که شما قشنگ ببینید، طرح لباس شما، مبلمان خونه‌ شما، رنگ دیواراتون، فرش‌تون. برای چیه؟ می‌تونست همه چیز سیاه یا سفید باشه. بیشترین پولی که شما برای اتومبیل‌تون می‌دید برای رنگ و طراحی بدن و تودوزیشه، گیربکس و موتور که هزینه‌ای نداره. بیش از پنجاه درصد ثروت دنیا خرج این میشه که زیباتر ببینیم. (پزشک متخصص)

استدلالی

زیبایی‌شناسی و زیباپسندی[30]

پیوند دال زیباپسندی و تخصص با جراحی زیبایی. تجملی و لوکس شدن زیبایی، ،

شی‌گونه‌سازی بدن، رویکرد مصرف‌گرایانه به بدن. عام‌سازی

پزشک جراح در موقعیت هنرمند قرار داشته؛ او مانند پیگمالیون واجد صورت‌های مختلفی است و می‌تواند نقش‌های مختلفی مانند پدر، خالق را ایفا سازد (فریز،2003 ؛جونز،2009)

برعکس اون چیزی که شما فکر می‌کنید در سطح جهانی جراحی اصولاً در ایران خیلی ارزونه، خیلی از بستگان ما، فامیلامون در آمریکا هستن، میان ایران جراحی بینی انجام میدن و برمی‌گردن (پزشک متخصص)

استدلالی

هزینه و مقرون‌به‌صرفه بودن جراحی زیبایی

مزیت‌های جراحی زیبایی در ایران و هزینه‌های پایین آن

 

ایشون می‌خواست پاسپورت بگیره موفق  نشده بود، مجبور شد از ما نامه بگیره و بعدشم که خیلی از دوستاش باور نمی‌کردن که این آدم عوض شده. ببینید ما همیشه باید یه مقدار با دید مثبت‌تر به ماجرا هم نگاه کنیم.

2- ایشون درخواست کرد که دماغش بزرگه و به خاطر دماغش توسط دوستاش مورد تمسخر قرار می‌گیره. نیاز داشت به این جراحی و ما بینیشو به این شکل درآوردیم[31]. (الآن) رضایت‌مندی خوبی به دست آورده و تقریباً اعتماد به نفس بالاتری داره و خیلی خوشحال‌تره (پزشک متخصص)

استدلالی

موفقیت

نقش مهم گفتمان پزشکی در تقویت اعتماد به نفس و رضایت شخصی افراد از خود و احساس خرسندی شخصی

جراح به مثابه جادوگر حاذق.

دستاوردهای مثبت و مؤثر

خیلی زیاد این قضیه پیش اومده که دختر پسرایی بیان اینجا که بینیشون رو عمل نکردن و خوب چسب بخوان و خیلی عجیب برای منه که چسب‌های گرون‌تری رو هم انتخاب می‌کنن تا این چسب‌ها رو روی بینیشون بزنن (متصدی داروخانه)

 

 

 

 

 

 

نقش مصرف کالاها و لوزام آرایش در ساخت خود و هویت (نگرین،2008). نمایشی شدن اجزاء بدن (لایس،1986).

بصری‌شدن نمادهای منزلت در فرهنگ کلان‌شهری. امکان دست‌کاری و نظارت بر ظواهر بصری به‌مثابه حامل ضمیر انسانی (چاوشیان و آزادارمکی،1381)[32].

در جامعه‌ای که فرهنگ مصرفی و بدن، اهمیت پیدا می‌کند؛ چسبِ بینی بدل به نشانه یا رمزگان هویتی و منزلت‌بخش شده است

نهاد دین

متن فیلم

استراتژی

توپوی

تحلیل اولیه

ملاحظات دیگر

متأسفانه ما در جامعه امروز خودمون عرصه‌های خالی زیاد داریم که هنوز پر نکردیم؛ اینکه جوون‌ها توی اون عرصه‌ها احساس خلاء می‌کنن. مذهبی که ما برای جوان‌ها معرفی می‌کنیم، نمی‌تواند این جوون‌ها رو اشباع کند حالا یا به‌گونه‌ای است که با واقعیات موجود سازگار نیست یا به‌گونه‌ای است که نیاز بچه‌ها را پاسخ نمیده، اینکه من فکر می‌کنم اگر واقعاً ما یک فرهنگی در جامعه بسازیم، یک مذهبی بسازیم و در عرصه‌ای وارد کنیم که این جوون‌ها تو اون عرصه احساس خلاء نکنند، فکر می‌کنم که به این چیزها پناه نمی‌برن (حجت‌الاسلام فاضل میبد)

منفعل‌سازی[33] (جوانان)

 

آسیب‌شناسی وضعیت و کاستی‌های موجود در نهادهای مختلف دینی و تربیتی

دلالت ضمنی: در صورت وجود سامان دینی پاسخگو و کارآمد، جوانان دیگر گرایشی به سبک زندگی مدرن و کردارهای متجددانه نخواهند داشت.

در سال‌های اخیر، ما مجموعاً در بخش جوانان و به‌ویژه زنان، احساس بی‌هویتی، احساس بی‌خودی کردن را کاملاً مشاهده می‌کنیم. جوا‌ن‌ها احساس می‌کنن که تمام اون چیزی که دارن اون صورت و ظاهرشان هست که می‎‌تونه در جامعه نمایان بشه و بتونن جلب‌توجه کنن. (حجت‌الاسلام ایازی، حوزه‌ علمیه شهر قم)

حذف استراتژیکی کنش‌گران دخیل در جراحی زیبایی

 

جراحی زیبایی با دال‌های مانند بیگانگی، تظاهر و خودنمایی هم‌نشین شده است.

کاربرد صفات کلیشه‌ای و منفی مانند بی‌هویتی، بی‌خودی بودن

در مجموع ما بایستی ببینیم عیب اصلی از کجاست، از جانب خود جوان که این حس رو می‌خواد ابراز کنه یا از جانب کسانی است که متصدی الگودهی به جوانان هستند. به نظر می‌رسه از این جنبه ما نمی‌توانیم جوان رو توبیخ کنیم چون به‌هرحال یک حس درونش هست که می‌خواد ابراز کنه (حجت‌الاسلام رهنما)

منفعل‌سازی

 

آسیب‌شناسی وضعیت و کاستی نقایص موجود در نهادهای مختلف دینی و تربیتی

عیب‌انگاری توجه به بدن و نمایش خود

جنگ برای ما یک نعمت است. در جنگ معنویت رشد کرد، فرهنگ ایثار و فداکاری، فرهنگ دفاع رشد کرد. اونجا دیگه جایی برای تظاهر و ریا نبود. اونجا مرگ بود، شهادت بود. اگر (رزمنده) دستش رو از دست می‌داد می‌گفت دستم کم بشه ولی جای دیگه ارضا و اشباع هستم؛ چون به‌جایی وصل بود (حجت‌الاسلام احمدپور)

تفکیک و طبقه‌بندی در استعاره‌ی فضایی - مکانی و شکل‌دهی دوگانه‌ی «آنجا و اینجا»

توپوی معنویت، شهادت و ازخودگذشتگی

به گفتمان جراحی زیبایی (دنیا و بدن‌محوری) نقد وارد کرده و آن را به حاشیه می‌راند.

 

نهاد هنر و رسانه

متن فیلم

استراتژی

توپوی

تحلیل اولیه

ملاحظات دیگر

بینی رو وقتی‌ می‌خوایم عمل کنیم باید در تناسب با قسمت‌های دیگر چهره عمل کنیم. یه وقت ممکنه که بینی بلنده می‌خوایم کوتاهش بکنیم، البته کوتاه بشه قشنگ‌تره اما اگه این آدم پشت لب بلند داشت، این‌جوری، حالا دماغشم ببریم بالاتر. چهره‌اش مثل میمون میشه (نصرت کریمی)

1-نام‌گذاری (مقوله‌بندی).

2-گزاره‌ای (زشت و منفی جلوه دادن).

 3-استدلالی

4- تشخص‌زدایی و انتساب هویت غیرانسانی (حیوان) به مبادرت‌کنندگان (کرس و ون‌لیوون، 2006)

توپوی زیبایی‌شناسی و هارمونی

نیات حاشیه‌سازانه و طرد کننده‌ی گوینده

در پرتو معیار زیبایی‌شناسانه تناسب و هارمونی، چهره‌ی زشت و کریهی از مبادرت‌کنندگان به جراحی بینی تصویر می‌سازد.

 

آدم‌ها یه جوری واقعاً هستن، یه جوری آرزو می‌کنن که باشن که گاهی اون ماسک رو می‌زنن به صورت‌شون که شبیه اون کسی که آرزو می‌کنن باشن، یه جوری دل‌شون می‌خواد مردم بشناسن‌شون، اونم یه ماسک دیگه‌اس، اما یه جوری هم مردم واقعاً می‌شناسنشون، جالب اینجاس اونجور که مردم می‌شناسنشون خیلی شبیه به همون جوریه که هستن. این دوتا ماسک اصلاً بی‌خوده (نصرت کریمی، مجسمه‌ساز، کارگردان و بازیگر)

1-تشدید

2-مشخص‌سازی چند موردی و به‌طور خاص استراتژی وارونگی

 

جراحی زیبایی را کاذب و ناپسند جلوه می‌دهد. جراحی زیبایی و بالأخص بینی به‌مثابه عملی «بی‌خود» و بی‌کارکرد برچسب خورده و از مرکزیت عزل می‌شود

کنشگر را با چند نقش و سیمای متضاد و متظاهرانه بازنمایی می‌سازد که با یکدیگر همخوانی ندارد.

 

 

                     

 

تفسیر و تبیین متن

در این متن، گفتمان‌های متداخل و همسو یا واگرا نسبت به هم وجود داشتند که بعضاً در وضعیت متنازعی با یکدیگر قرار می‌گرفتند و همین امر سازندۀ شاکلۀ فیلم و روایت گفتمان‌مدارانۀ جراحی زیبایی بینی در ایران بود. از حیث نهادی می‌توان گفت فیلم و روایت حاکم بر آن حول چند نهاد تأثیرگذار پیرامون مقولۀ بدن و جراحی زیبایی استوار است. نهاد تعلیم و تربیت که مکان و حوزۀ عمل آن مدرسه و سخنگویان آن صرفاً دانش‌آموزان (دختر) بودند. نهاد دین که حوزۀ عمل آن مدارس دینی و سخنگویان آن روحانیان و مدرسان حوزۀ علمیه بودند و نهاد پزشکی که حوزۀ عمل آن بیمارستان، مطب پزشکان، اجلاس‌های پزشکی و سخنگویان آن پزشکان، جراحان و پرستاران یا منشیان پزشکان بودند. نهاد دیگر نیز فرهنگی و نمایندۀ آن اهالی رسانه، هنر و سینما بودند.

در نهاد مدرسه، گفتمان فیلم صرفاً روایت دانش‌آموزان را برجسته کرد و روایت فیلم، معلمان، مدرسان و مسئولان تربیتی و آموزشی را محذوف کرد. در این نهاد همچنین کمتر نشانی از فضای رسمی و خشک تأدیبی آموزشی و کنترلی وجود داشت و به‌نوعی گفتمان مدرسه در روایت فیلم را دختران دبیرستانی واژگون می‌کنند. در این سطح دانش‌آموزان به‌طور عمده در قطب موافق با جراحی زیبایی قرار داشتند و بیشتر دلایل و علل گرایش به این جراحی‌ها را تشریح کردند و در پاسخگویی به پرسش‌ها همان‌گونه که پیش‌تر نیز ذکر شد دلایلی مانند زیبایی‌دوستی، افزایش اعتماد به نفس، افزایش شانس ازدواج، تنوع‌طلبی، اقتضائات سنی و نسلی را مطرح کردند. به‌طور کلی می‌توان گفت نهاد آموزش ‌و پرورش یا تعلیم و تربیت با حذف (عامدانه) مسئولان تربیتی و آموزشی، کلیت حاکم را موافق و همسو با جراحی زیبایی بدن، گفتمان بدن مدرن و متحول بازنمایی می‌کند.

گفتمان پزشکی راجع به بدن از زبان جراحان پلاستیک در فیلم به‌شدت و با اطمینان زیاد در تأیید تامّ و تمام این‌گونه اعمال و تخصص ناب و هنرمندانۀ جراحان زیبایی و مقرون ‌به ‌صرفه‌بودن آن، پیامدهای مثبت اجتماعی و به‌دست‌آوردن امتیازات اجتماعی با انجام این‌گونه دست‌کاری‌ها صحبت می‌کند و در سوی موافق و مدافع جراحی زیبایی بینی و اهمیت بدن قرار می‌گیرد. روایت فیلم، پزشکان را خدایگان سفیدپوشی بازنمایی می‌کند که با دستانی جادویی به اصلاح و مهندسی اجتماعی اقدام می‌کنند و عرضه‌کنندۀ مقبولیت اجتماعی هستند. گفتمان پزشکی همچنین در این بازنمایی سعی دارد ریسک این‌گونه اعمال را در پرتو پنجه‌های ماهر، حاذق و هنرمندانۀ پزشکان کاهش دهد و بیشتر از همه موفقیت‌آمیزبودن این‌گونه اعمال را مرجح کند. افزون بر این، در مستند مذکور پوسترها و بیلبوردهای سینمایی که بیشتر بر بازیگران زن تمرکز می‌کند و چهره‌هایی را به تصویر می‌کشد که دماغ‌شان را عمل کرده‌اند، به‌مثابه یک ژانر در خدمت تقویت گفتمان پزشکی بود؛ یعنی به‌لحاظ گفتمانی، جراحی زیبایی به نهادهای مدرنی همچون سینما وابسته است و به‌نوعی نهاد سینما مشوق جوانان برای الگوگیری در شاخص‌های مدرن سبک زندگی و مدیریت بدن است. همچنین باید گفت در روایت فیلم، نهاد پزشکی، تبلیغات سینمایی و بازیگران (به‌منزلۀ الگوی مرجع جوانان) در کنار شبکه‌های ماهواره‌ای و محتویات رسانه‌ای غرب، تأییدکننده و مشوق جراحی بینی محسوب می‌شوند و در مدار گفتمانی در یک راستا قرار می‌گیرند[34].

نهاد دیگر، نهاد دین است که در فیلم صدایی برای سخن گفتن و ایراد گفتار می‌یابد. در این سطح روحانیون مذهبی و مدرسان حوزۀ علمیه بیش از آنکه به‌طور مستقیم و به‌صراحت جراحی بینی را مذموم بشمارند، به‌صورت عمیق‌تر و با رویکردی آسیب‌شناسانه، چرایی کمرنگ‌شدن فرهنگ دهۀ شصت، گفتمان جنگ و اضمحلال ارزش‌های جامعۀ اسلامی را بیان می‌کنند و از دال‌هایی مانند خلاء هویتی، عیب، بیگانگی، احساس کمبود، خودمحوری سخن به میان می‌آورند. در این متن گفتمان روحانیان در پیوند مستقیم با گفتمان دین برای برجسته‌سازی منبع دیگری از هویت یعنی اسلام تلاش می‌کند (ذکایی و امن‌پور، 131:1391). در گفتمان دین هم فرد و هم جامعه، اعتبار خود را از خداوند می‌گیرند و دال‌های شناور حول دال اسلام معنا پیدا می‌کنند و به‌طور مثال مفاهیمی مانند معنویت‌گرایی، دنیا گریزی، ساده‌زیستی در مرکز قرار می‌گیرد (ذکایی و امن‌پور، 1391: 137). به‌طور کلی می‌توان گفت نهاد دین و گفتمان مذهب دربارۀ جراحی زیبایی بینی در فیلم، نگرشی انتقادی و آسیب‌شناسانه دارد و به‌صورت تلویحی و ضمنی این فرهنگ و گفتمان مدرن بدن محور را طرد می‌کند و به حاشیه می‌راند و با کدهای منفی ارزش‌گذاری می‌کند. بنابر اعتقاد کرس و ون‌لیوون (2006) گفتمان‌ها لزوماً متن‌محور نیستند، بلکه چندوجهی‌اند و ترکیب متن با وجوه تصویری، دیداری است که گفتمان را شکل می‌دهد (Weinmann, 2010). مقوله‌ای که در اینجا از آن می‌توان کمک گرفت، مفهوم «آرشیو» است. آرشیو هم به‌معنای مجموعۀ متون و داده‌ها است و هم با تأسی از فوکو آن را نوعی نهاد می‌توان در نظر گرفت. در این معنا، آرشیوها خنثی نیستند، آن‌ها تجسم‌بخش قدرتی هستند که در ذات قاموس و قوانین زبان هستند؛ بنابراین هر نوع آرشیوی به‌دلیل مرجعیتش برای این نهادها جذاب است. به باور هال نیز آرشیو، منابعی است که یک گفتمان از آن تغذیه می‌کند (فرقانی و اکبرزاده، 144:1390). در همین راستا گفتمان دینی پیرامون بدن در فیلم با برخی پاره‌گفتارهای دیگر موجود در متن تقویت می‌شود، بدین‌ترتیب که فیلم با بهره‌گیری از تصاویر آرشیوی خط مقدم (به‌مثابه یکی از ژانرهای متن)، روایت پرستار و خاطرات وی از دوران جنگ تحمیلی، نقاشی دیواری شهدا، مراسم و مناسک ماه محرم، روحیۀ شهادت‌طلبی و فرهنگ جبهه، گفتمان ارزش‌مدارانۀ دهۀ شصت را تقویت و مؤکد می‌کند. در مجموع در روایت مستند مورد تحلیل، تقابلی آشکار بین گفتمان دهۀ هشتاد (رویه‌های بدن‌محورانه، مصرفی و فراغتی: تصاویر پیست اسکی و ...) و دهۀ شصت، با محوریت تقابل سنت و تجدد، دال‌هایی مانند جمع‌گرایی – فردگرایی، ارزش‌های دینی – ارزش‌های عرفی و فردی، محوریت روح در مقابل جسم، بدن و فراغت شکل می‌گیرد و در لایه‌های زیرین متن، نظام معنایی و گفتمانی فیلم را می‌سازند.  

در چارچوب هنر و به‌طور خاص در ساحت سینمایی، متولیان امر (یک هنرمند تجسمی، یک بازیگر و یک کارگردان) از بینی‌های عمل‌شده به‌مثابه معضلی نام می‌برند که تمام متقاضیان بازیگری را یکسان‌سازی می‌کنند و ایشان نیز نارضایتی خود را از این امر ابراز می‌کند. همچنین در همین چارچوب، مجسمه‌ساز نیز با تکیه بر توپوی فرم و زیبایی‌شناسی به‌شدت چهره‌های دست‌کاری‌شده را تقبیح و نکوهش می‌کند و با الفاظی همچون جعلی‌بودن و دال‌های ارزش‌گذارانه (تشخص‌زدایی: میمون) این کردار گفتمانی را طرد کرده و منفی‌سازی می‌کند؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت در بازنمایی مذکور، قلمرو هنر و هنرمندان نیز در صف منتقدین جراحی زیبایی بینی قرار دارند و این کردار را به‌صورت منفی کدگذاری می‌کنند.

همچنین بخش دیگر فیلم به روایت خود مبادرت‌کنندگان و متقاضیان، به جراحی زیبایی اعم از دختر و پسر جراحی‌شده توجه می‌کند. این گویندگان از سویی این کنش را تأیید کرده و از آن با عنوان «حق» نام برده و پیشنهاد پزشک جراح زیبایی و اطرافیان را پذیرفته و به این عمل اقدام کرده‌اند و از دیگر سو نمی‌خواهند جسارت‌مندانه فردیت این کردار گفتمانی خود را بر عهده بگیرند. برای نمونه در سکانسی از فیلم، عکاسی امریکایی توضیح می‌دهد کسانی که در ایران جراحی بینی کرده‌اند، به‌صورت خنده‌آوری دلیل جراحی بینی خود را شکستگی بینی می‌دانند. ذکایی و فرزانه (1387) در مطالعۀ خود از این پدیده صحبت کرده و از آن با عنوان مخفی‌کاری و پنهان‌سازی جراحی به‌دلیل عواقب احتمالی بحث کرده‌اند. درحقیقت کنشگرانی که نسبت به این کردار گفتمانی اقدام کرده‌اند، با به‌کارگیری استدلال‌هایی تلاش کرده‌اند عارضۀ جسمانی را دلیلی بر کنش ترمیمی زیباشناسانۀ جراحی بینی قلمداد کنند و این‌گونه القا کنند که آنان به جراحی پلاستیک نیاز داشته‌اند و جراحی زیبایی انتخاب آنان نبوده است. در موارد دیگر دو زن جوان که به جراحی زیبایی اقدام کرده‌اند، با نوعی نارضایتی و ندامت از این کردار پیشین خود صحبت می‌کنند و نشانه‌های یأس و ناخرسندی خود را خواه در چهره و خواه در کلام ابراز می‌کنند. ایشان همچنین به‌طور ضمنی خود را به‌دلیل این اعمال شماتت می‌کنند تا حدی که نشانه‌هایی از ندامت (ناشی از این عمل) در کلام و کنش آنان ملاحظه می‌شود. درمجموع می‌توان گفت از بین چهار عامل به جراحی زیبایی، سه نفر در موضع ناخرسندی و گلایه و انتقاد نسبت به این عمل قرار داشتند. یافته‌ها در اینجا با نظریۀ باومن و باتلر در زمینۀ سوژۀ دارای جنسیت مطابقت دارد. باتلر معتقد بود جنسیت، عرصۀ ستیز و کشاکش اجتماعی شده است و در این متن دیدیم که بدن (زنانه) جنسیت‌مند، محل و کانون نزاع گفتمان‌های مختلف شده است. از سویی دیگر این سوژۀ جنسیت‌مند با بدن مادیت‌یافته‌اش همواره درگیر تشویش، ناخرسندی و گونه‌ای گناهکاری اخلاقی (فوکو معتقد بود بدن مکانی برای گناهان اخلاقی شمرده می‌شود) است و از امری گلایه دارد. این موضوع نیز بر نظریۀ باومن در مورد هویت‌های سیال و غیرقطعی و ناکامل پسامدرن دلالت دارد.

افزون بر کاربست نظری مطرح‌شده، می‌دانیم یکی از اهتمامات تحلیل گفتمان، عیان‌کردن پیچیدگی‌ها، تناقض‌ها و ناسازه‌های گفتمانی هر متنی است؛ به عبارتی اگرچه صورت‌بندی گفتمان، ساختار دارد؛ این امر لزوماً بدان معنا نیست که آن‌ها منطقی و منسجم هستند. درواقع بخشی از قدرت هر صورت‌بندی گفتمانی در چندگونگی مباحث متفاوت آن نهفته است (فرقانی و اکبرزاده، 142:1390). هال (1992: 276) به قطعه‌قطعه‌شدن، انسجام‌نداشتن، تکثر و تنوع هویت‌های معاصر پسامدرن اشاره می‌کند. هویت‌های متناقض و بعضاً حل‌ناشده که سویه‌های ناهمخوانی را در یک سازۀ کلان کنار هم به یکدیگر متصل کرده است. در این بازنمایی و در سطح مبادرت‌کنندگان نیز دیدیم که دوگانگی آنان نسبت به جراحی زیبایی، برسازندۀ نوعی تناقض به‌لحاظ گفتمانی در فیلم است. به‌صورتی که مبادرت‌کنندگان به این عمل در وضعیت تشویش، اضطراب، ترس و ناخوش‌احوالی بازنمایی می‌شوند و در ارزیابی نتیجۀ عمل جراحی در مرز رضایت و نارضایتی قرار دارند و تردید خود را همچنان به‌دلیل فرم بینی ابراز می‌کنند.

به‌طور کلی می‌توان گفت فیلم نزاعی گفتمانی بر سر بدن، جراحی زیبایی و مشروعیت یا نامشروع‌بودن آن بین گفتمان مدرسه و پزشکی از یکسو - به‌عنوان تأییدگران این کنش و کردار گفتمانی- و گفتمان دین و هنری – به‌عنوان نکوهش‌گران این کردار- است و در این میان مبادرت‌کنندگان نیز در دیالکتیک‌هایی همچون اطمینان و تردید، تشویش و آسودگی و فردیت و تصویر خود در آینۀ دیگری قرار می‌گیرند. نظام معنایی و گفتمانی فیلم درحقیقت مرکب از این عناصر، مواضع آنان و گفتارهایی است که ساحت نمادین جامعه را پیرامون موضوع بدن و جراحی زیبایی بیان و بازنمایی می‌کند. این بازنمایی نشان می‌دهد عرصۀ اجتماعی، عرصه‌ای است که در آن متجددان با نمایندگی پزشکان و نسل جوان در چارچوب‌های فردیت‌جویانه، جذابیت و با محوریت بدن، هژمونی جاری و مسلط پیرامون بدن در گفتمان رقیب را که رگه‌هایی از سنت‌گرایی و محافظه‌کاری دارد، به چالش می‌کشند و دال‌های محوری آن را به حاشیه می‌رانند و این‌گونه برای خود، جایگاهی نمادین پدید می‌آورند.

 

 

 

جدول 2- گفتمان به‌مثابه کردار اجتماعی

میدان کنش (عمل): بیمارستان، مطب پزشک، اتاق جراحی

میدان کنترل: نهاد مدرسه، نهاد دین، نهاد حقوقی

ژانرهای موجود در متن: فیلم مستند، تصاویر آرشیوی از جنگ، تبلیغات شبکه‌های ماهواره‌ای، بیلبوردهای سینمایی

ردیف

گفتمان

نهاد

نمایندۀ گفتمان

حوزۀ عمل یا میدان کنش

موضع نسبت به جراحی زیبایی

1

پزشکی

بهداشت و درمان

پزشک، جراح، پرستار، منشی

بیمارستان، اتاق عمل، مطب پزشک

مثبت و تأییدکننده

2

مذهب

دین

روحانیون، مدرس علوم دینی

حوزۀ علمیه

منفی و نکوهش‌گر

3

تعلیم و تربیت

آموزش ‌و پرورش

دانش‌آموزان دختر دبیرستانی

مدرسه

مثبت و تأییدکننده

4

هنر

فرهنگی

بازیگران،کارگردانان

سینما، آموزشگاه بازیگری

منفی و نکوهش‌گر

5

مبادرت‌کنندگان و متقاضیان

نسل جوان

نسل و خرده فرهنگ جوانان

گروه‌های همالان، مکان‌های فراغتی

دیالکتیک اطمینان و تردید، تأیید و انکار، خوشحالی و یأس، فردیت و بیگانگی، غریبگی با خود، نارضایتی (تناقض‌های گفتمانی)

             

 

 

بحث و نتیجه‌

در عصری که هستی انسان بیش از هر چیز هستی بدنی است (بروتون، 13:1392) می‌توان گفت بدن مقوله‌ای پرسش‌برانگیز است. همچنین می‌دانیم جراحی زیبایی یکی از مسائل مهم در حوزۀ پزشکی- فرهنگی و یکی از موضوعات بررسی‌شده در جامعه‌شناسی بدن است که در جامعۀ ایرانی در سال‌های اخیر افزایش در خور توجهی یافته است. به اعتقاد پژوهشگران، تحولات چند دهۀ اخیر جامعۀ ایران، نوسان‌هایی را در گفتمان تغییر بدن نمایش می‌دهد، به‌گونه‌ای که فضای انقلابی و گفتمان جنگ که انضباط و کنترل بیشتر بر بدن و سادگی و کارکرد غیرتظاهری آن را مورد تأکید داشت، فاصلۀ زیادی را با گفتمان و ارزش‏های مصرفی و سبک زندگی‌محور بدن در دهۀ اخیر نشان می‌دهد (ذکایی، 1393)؛ به بیان دیگر تغییرات اجتماعی و فرهنگی و تحولات گفتمانی باعث شد در گفتمان دهۀ هفتاد و هشتاد (با تفوق گفتمان اصلاح‌طلبانه) بدن بیش‌ازپیش به عرصۀ کشمکش گفتمانی بدل شود و گسیختگی‌هایی در ساختار گفتمانی پیشین پدید آید. در این دوران از سویی قوای مقننه و مجریه با معطل‌گذاشتن بسیاری از قوانین در حوزۀ بدن و زیر پرسش‌بردن قوای قهریه، فضای بازتری برای تظاهرات بدنی فراهم کردند و تحولات پساجنگ، بهبود وضعیت اقتصادی و افزایش رفاه عمومی، تحولاتی در ارزش‌ها و رواج مصرف‌گرایی و تغییرات سبک زندگی گروه‌های اجتماعی پدید آورد (ذکایی و فرزانه، 1387). در این برهه، بدن به عرصه‌ای برای نمایش فردیت‌ها، اعتقادات و ارزش‌های فردی و خصوصی تبدیل شد و جریان نوگرایی بر کنترل و انضباط بدن فردی و حساسیت بیشتر برای ارائۀ تصویر مطلوب از آن تأثیر گذاشته است، به‌صورتی که دیگر آرایش و دست‌کاری بدن، نشانۀ بی‌عفتی و بی‌اخلاقی یا مقاومت در برابر هژمونی به شمار نمی‌رفت، بلکه نمادی از فردیت در متن جامعۀ ایرانی بود (ذکایی و امن‌پور، 139:1391؛ آزاد ارمکی و چاوشیان، 1381). در مستند «دماغ به سبک ایرانی» که در این مطالعه تحلیل و معناکاوی شد، تحولات گفتمانی پیرامون بدن موضوع بازنمایی قرار گرفته بود.

نتایج این مطالعه نشان داد در گفتمان فیلم، نهادهایی مانند تعلیم و تربیت، دین، پزشکی، هنر عناصر اصلی و محوری هستند و فیلم به‌عنوان متنی گفتمانی، تبلور نزاع گفتمانی و تنازع‌های ارزشی گفتمان‌های مربوط است. روایت این فیلم مستند نشان داد هیچ‌یک از گفتمان‌های مذکور، موقعیت برتر و فرادست را در موضع جراحی زیبایی و تصاحب فضای گفتمانی آن ندارند؛ به ‌بیان ‌دیگر روایت فیلم به‌صورت ضمنی گویای آن است که در زمینه‌ و بافت اجتماعی جامعۀ ایران به‌دلیل تغییرات به‌وقوع‌پیوسته و موجود، هیچ‌کدام از گفتمان‌های محوری راجع به بدن نمی‌توانند یک‌سره هژمونیک شوند و بر ساحت مذکور تفوّق پیدا کنند. این تفسیر بدین معناست که با وجود آنکه وضعیت و نرخ جرحی زیبایی و تنوع آن در کشور، میزان بالا و اقبال روزافزونی را نشان می‌دهد و اقدامات و تقاضاهای فعلی نوعی فردیت‌جویی، تجددگرایی، نمایشی‌شدن و استانداردشدن (و یا ساختن) ایدئال‌های بدنی را نشان می‌دهد؛ از سویی دیگر گفتمان‌هایی نظیر گفتمان دین و بعضاً هنر با تکیه بر ارزش‌های اسلامی انقلابی سعی در به‌حاشیه‌راندن موضوع بدن، محوریت آن و تضعیف گفتمان‌های بدن محور در سطح جامعه و طرد و منفی‌سازی آن دارند.

همچنین می‌دانیم هویت سوژه و هویت گفتمان با تقابل بیرون و درون شکل می‌گیرد. درحقیقت هویت با تخاصم میان گفتمان‌ها و برساخت دیگری به‌عنوان متخاصم پدید می‌آید؛ به دیگر سخن هیچ گفتمانی هرگز نمی‌تواند به‌تنهایی شکل بگیرد و تثبیت شود، مگر آنکه هویت خود را در تقابل با هویت دیگری معنادار کند. این امر نیز در مطالعۀ مستند به‌وضوح خود را نمایان کرد. آنجا که مستندساز با چینش‌ها و گزینش‌هایی، جنبه‌های خاصی از واقعیت را برجسته می‌کند و سویه‌های دیگری را نادیده می‌انگارد که به‌طور مشخص وجه ایدئولوژیک گفتمان را نمایندگی می‌کند، بر این اساس است که مستندساز تلاش می‌کند گفتمان تجددگرا، بدن و فراغت‌محور نسل جوان را در تقابل با ارزش‌های دینی و مذهبی دهۀ شصت و فرهنگ ایثار و شهادت‌طلبی دفاع مقدس و جنگ تحمیلی قرار دهد. ازاین‌رو می‌توان ادعا کرد در بافت و فضای اجتماعی کلان نیز این نزاع نمادین و ارزشی حکم‌فرما است و به‌صورت جدی دنبال می‌شود.

درپایان باید اشاره کرد که در پاره‌ای بررسی‌ها و مطالعات خارجی، این تمایل وجود دارد که روند روزافزون جراحی زیبایی در ایران را به‌منزلۀ نوعی کنش سیاسی و مقاومت‌گون در برابر ارزش‌های رایج و فرهنگ رسمی نظام سیاسی ایران تفسیر کنند؛ به‌عنوان نمونه استفان برونر[35] در مجلۀ آلمانی ماری کلر[36] که در آگوست 2001 چاپ شد، وضعیت جراحی بینی در ایران را بررسی می‌کند و از این گرایش رو به‌افزایش با عنوان «انقلاب بینی‌های کوچک» نام می‌برد. نویسنده، این پدیدۀ اجتماعی را از رهگذری سیاسی و نوعی مقاومت، اعتراض و عاملیت در رویارویی با نظام سیاسی حاکمه و باعنوان «اعتراضی خونین» می‌بیند[37]. وی معتقد است نظام حاکمه، نوعی مخاصمه و ضدیت با بدن دارد و مقررات و تنظیمات سختی را علیه بدن، پوشش و حجاب در عرصۀ عمومی اعمال می‌کند (Weinmann, 2010:24). می‌دانیم تحلیل گفتمان انتقادی، ایدئولوژیک‌بودن یک برساخت اجتماعی را بررسی می‌کند. در این مورد خاص نیز می‌توان گفت نگره‌های خارجی بیش از آنکه دلالت‌های جامعه‌شناختی جراحی زیبایی در ایران را امری محلی و جهانی در نظر بگیرند، بدن را سیاسی کرده و سویه‌های سیاسی آن‌را برجسته می‌کنند، از همین رو وجهی ایدئولوژیک پیدا می‌کند. بر اساس آمار انجمن بین‌المللی جراحان پلاستیک دنیا، تعداد عمل جراحی بینی در ایران در سال 2013،۳۷۴۲۳ مورد (04/0درصد جمعیت) بوده است. این در حالی است که تعداد عمل جراحی بینی در امریکا بیش از ۴۵ هزار مورد (014/0درصد جمعیت)، برزیل ۷۷ هزار مورد (003/0 درصد جمعیت)، مکزیک ۵۰ هزار مورد و در کشوری همچون آلمان با جمعیتی تقریباً شبیه ایران بیش از ۳۰ هزار عمل جراحی (038/0 درصد جمعیت) بوده است. همچنین در سال 2013 در امریکا بیش از ۵۱۷ هزار عمل جراحی زیبایی سینه، در برزیل بیش از ۵۱۵ هزار و در آلمان میزان اعجاب‌انگیز ۱۱۳۶۳۱ عمل جراحی زیبایی سینه انجام شده است؛ یعنی تنها در این سال، 14/0درصد جامعۀ آلمان عمل زیبایی سینه انجام داده‌اند که این عدد سه و نیم برابر میزان عمل جراحی سالانه بینی در ایران است[38]؛ بنابراین می‌توان نتیجه گرفت رویّه‌هایی مانند جراحی زیبایی نه در ایران که در سراسر دنیا می‌تواند تابع همگنی‌های فرهنگی، امری فرامحلی، نوعی گرایش عام به سمت استانداردهای ظاهری بدن و تابع مقولۀ جهانی‌شدن و هویت‌یابی جهانی باشد.



1 body oriented

[2] گزارش پایگاه تحلیلی خبری زنان و خانواده:زنان به جراحی زیبایی روی می‌آورند، چون ...http://www.mehrkhane.com/fa/news/5010

[3] به‌طور کلی گمانه‌زنی‌ها بیش از 90 درصد از مراجعه‌کنندگان برای اعمال زیبایی را زنان می‌دانند و سن آن‌ها را بین 15 تا 45 تخمین می‌زنند.

[4] بر اساس آمارهای غیررسمی اعلام‌شده، سالانه بیش از ۲۰۰ هزار عمل زیبایی بینی در ایران انجام می‌شود که این رقم هفت برابر تعداد این نوع عمل در ایالات‌متحده امریکا است. به گزارش انجمن بین‌المللی جراحی زیبایی  (ISAPS)در سال 2013حدود ۱۷۵ هزار عمل جراحی و غیر جراحی زیبایی انجام گرفته است و از این نظر ایران در میان ده کشور اول دنیا است.

[5] لینک خبرhttp://news.gooya.com/politics/archives/2009/04/086535.php

[6]Haiken

2 Embodied human

3 Marry Douglas

[9] باومن (2013: 115) همچنین در نگاهی انتقادی بر این اعتقاد است که محسوب کردن انتخاب آزاد در راهبرد نوین بازاریابی یا به‌طور دقیق‌تر عرضۀ داوطلبانۀ بردگی و پایدار نگاه‌داشتن تسلیم به شکل نوعی پیشرفت در آزادی و خودمختاری فرد انتخاب‌کننده، مصداقی از «فتیشیسم ذهنی» است.

[10] به باور بوردو (1392) جراحیزیباییبابالابردنتدریجیمعیارهاییکهبراساس آن،بدنوچهرۀزنانمطلوبشناختهمی‌شود،بهیکیاز عواملرنجوعذابآن‌هاتبدیلشدهاست. ماهیتتبلیغاتوسرمایه‌داری مصرف‌گراایناستکهنمی‌گذاردانسانبهآرامشبرسد.

Performative Theory of Gender3

1 Historical Discourse Analysis (HDA)

[13]Strategies of Nomination

[14]Strategies of Predication

[15]Strategies of Argumentation

[16]Strategies of Perspectivation 

[17]Strategies of Intensification and Mitigation

[18] اسکویی، مستندساز مستقلی است که تاکنون 60 جایزۀ داخلی و بین‌المللی به دست آورده و از سال 1367 ساخت فیلم مستند را پیش برده است. از آثار معروف او می‌توان به «از تاریخ او» و «از پس برقع» اشاره کرد.

[19] ژانر (genre)، یا به تعبیر یارمحمدی (1380) گفتمان‌گونه به متنی اطلاق می‌شود که هدف ارتباطی خاصی را برآورده می‌سازد. کِرِس (1985؛ در حتیم و میسن، 1990: 69) نیز گفتمان‌گونه را متنی می داند که به‌شکلی قراردادی نقش‌ها و اهداف ویژه‌ای را در موقعیت‌های اجتماعی خاصی منعکس می‌کنند.

[20] ذکایی و فرزانه (1387) در بخش یافته‌های مقالۀ‌شان بدین مسأله اشاره کرده و گفته‌اند که برخی از زنان به‌دلیل ملاحظات شرعی و عرفی و در پوشش‌بودن اندام، بیشتر به جراحی ناحیۀ صورت و بینی متمایل هستند. همچنین بهار و وکیلی (73:1390) معتقدند فاعلان اجتماعی برای تحقق اهدافشان از صورت به‌عنوان در معرض دیدترین و متظاهرانه‌ترین قسمت بدن در ارتباطات اجتماعی و مجرای ارتباطی در استفاده از زبان غیرکلامی، استفاده می‌کنند.

[21] از منظر وداک، توپوی (Topoi) براهین یا احتجاجاتی هستند که برای بهتر بیان کردن یه به نتیجه رسیدن استنتاج‌ها بکار گرفته شده و امکان گذر از مقدمات به نتیجه را برای سخنگو یا سوژه‌ گفتمانی فراهم می‌آورد. به عبارت دیگر توپوی‌ها، گذار از ادعا یا مباحثه‌ی گفتمانی به نتیجه‌گیری را فراهم می‌کنند (وداک،2001).

[22] انسان چیزی جز جسم و بدنش نیست و در نتیجه این گروه بدن را عیناً مترادف با هویت می‌داند. آنان خود را با بدن‌شان این‌همانی ساخته و یکی می‌دانند

3 Material girl

[24] این گفتار یادآور نظریه‌ دورکیم است که معتقد بود: بدن عامل فردیت یافتن است (بروتون،37:1392)

[25] گیدنز، جامعه‌شناس معاصر انگلیسی، معتقد است زنان به‌ویژه بر اساس ویژگی‌های جسمانی‌شان قضاوت می‌شوند و احساس شرمساری نسبت به بدنشان رابطه‌ای مستقیم با انتظارات اجتماعی دارد.

[26] این گفتار بیانگر آن بوده که مرز جنسیتی در جراحی زیبایی امحا شده و دیگر عمل زییایی بینی در انحصار زنان و دختران جوان نیست و این گویای تغییر در فضای گفتمانی جامعه در سطوح طبقه متوسط در ارتباط با بدن و دخل و تصرف در آن و تغییر در معیارها و رمزگان مردانگی است. همانطور که سام نیز در این مستند پیش از جراحی بر تخت بیمارستان نشسته و منتظر عمل زیبایی است. وی توضیح می‌دهد که منتظر رسیدن لحظه بعد عمل بوده تا ببیند که آیا «خوشگل و تودل‌برو» می‌شود یا خیر.

[27] مطالعه‌ ذکایی و فرزانه (52:1387) نیز با این اشاره همخوانی دارد. در مطالعه‌ی ذکر شده کمبود اعتماد به نفس زنان و احساس فشار اجتماعی از سوی مردان، جامعه و خانواده منجر به نارضایتی از بدن و دخل و تصرف در آن در بین نمونه‌ی تحقیق شده است.

[28] به باور دیویس (1392) جراح در موقعیت مرجعیت تشخیص بدن‌های بهنجار از غیر بهنجار قرار گرفته است.

[29] فکوهی (1386) معتقد است که جراح همچون جادوگری اسطوره‌ای نماینده‌ای از اراده‌ مردانه جامعه است که کالبد را «اصلاح» می کند و با گفتمان مدرن خود «به آن شانس بازگشت دوباره و استفاده از زندگی» را می‌دهد.

[30]مشابه اظهارات یکی از دانش‌آموزان

[31] زنان همواره دعوت به خوشایند بودن می‌شوند. این فشار از طریق اسطوره‌ی زن اعمال می‌شود. در قالب این اسطوره، زن، مدلِ جمعی و فرهنگی خوشایند بودن است.

[32] این یافته همچنین با نتایج تحقیق بهار و وکیلی (1390) قرابت دارد، که معتقد بودند: در حوزه‌ی زیبایی دانشجویان به جای "مالکیت مادی" از "مالکیت‌های نشانه‌ای" و به عنوان نیروی فرهنگی – اجتماعی تازه به جای چشم و همچشمی مالی و نیز مصرف متظاهرانه مادی به" چشم و همچشمی نشانه‌ای" و" مزصرف متظاهرانه‌ی نشانه‌ای زیبایی" روی آورده‌اند. همچنین این امر  یادآور مفهوم منظرگرایی (lookism) است یعنی قضاوت و پیش‌داوری بر اساس ظاهر فردی (آمالیا،2014:54)

[33] فعال‌سازی زمانی رخ می‌دهد که کنشگرهای اجتماعی، نیرویی فعال و پویا در کنش‌های اجتماعی بازنمایی شوند و در مقابل منفعل‌سازی قابل اطلاق به وضعیتی است که کنشگرها متحمل اثر یک کنش شوند.

[34]پیوند مدیریت بدن و زنانگی نیز در اینجا مجدداً معنادار است و گفتمان فیلم را بر می‌سازد؛ به ‌بیان ‌دیگر جراحی زیبایی در این متن بیشتر وجه جنسیت‌مند و زنانه می‌یابد، به‌گونه‌ای ‌که گفتمان فیلم پیوسته تلاش می‌کند دال جراحی زیبایی را با کنشگران اجتماعی زن پیوند بزند تا جایی که می‌توان از زنانه‌شدن جراحی زیبایی سخن به میان آورد.

1 Stefan Brunner

2 Marie Claire

[37] از سوی دیگر کارزاری جدی نیز در شبکه‌های اجتماعی برای نجات انقراض «دماغ آریایی» یا «دماغ ایرانی» به راه افتاده است. کارزاری که شرکت‌کنندگان در آن، عکس‌های خود را با بینی طبیعی‌شان منتشر می‌کنند تا از اوج‌گرفتن بیشتر مد و تب عمل جراحی بینی بین جوانان و نوجوانان جلوگیری کنند. این پویش خود می‌تواند عاملی در رد فرضیۀ جراحی زیبایی به‌مثابه مقاومت در ایران باشد.

[38] برگرفته از http://www.isaps.org/news/isaps-global-statistics

 

آزاد ارمکی، ت. و غراب، ن. (1387). «بدن و هویت»، فصلنامه مطالعات فرهنگی و ارتباطات، س 4، ش 13، ص 101-122.
احمدنیا،ش. (1385).«جامعه‌شناسی بدن و بدن زنان»، فصلنامۀزنان، ش 5، ص 21-23.
اخوت، ا. (1388). دو بدن شاه، تأملاتی دربارۀ نشانه‌‌شناسی بدن و قدرت، تهران: نشر خجسته.
اکو، ا. (1390). تاریخ زیبایى، ترجمه و گزینش: بینا، ه.، تهران: انتشارات فرهنگستان هنر.
البرو، م. (1380). مقدمات جامعه‌شناسی، ترجمۀ: صبوری، م.، تهران: نی.
بارکر، ک. (1387). مطالعات فرهنگی، نظریه و عملکرد، ترجمۀ: فرجی، م. و حمیدی، ن.، پژوهشگاه مطالعات فرهنگی و اجتماعی.
بروتون، د. (1392). جامعه‌شناسی بدن، ترجمۀ فکوهی، ن.، تهران: نشر ثالث.
بهار، م. و وکیلیقاضیجهانی، م.(1390). «تحلیلگفتمانجراحی‌هایزیباییصورت»، مجلۀ پژوهشزنان (زندرتوسعهوسیاست)،دوره 9،ش 1، ص 63-92.
جلایی‌پور، ح ر. و محمدی، ج. (1387). نظریه‌های متأخر جامعه‌شناسی، ترجمه و تألیف: تهران: نشر نی، چاپ اول.
چاوشیان، ح. و آزاد ارمکی، ت. (1381). «بدن به‌مثابه رسانۀ هویت»، جامعه‌شناسی ایران، ش 4، ص 57-75.
حاجی میری، ف. (1391). قدرت و بدن، بدن زنانه به‌‌مثابه ابژۀ قدرت، سایت انسان‌شناسی و فرهنگ.
حسینی، م. (1392). تن دال، تحول فرهنگ سیاسی در سینمای پرمخاطب ایران (1390-1357)، تهران: انتشارات رخداد نو.
دوران، ب. (1387). «سلسلۀ پرپیچ و تاب نشانه‌ها: نگاهی به مستند «دماغ به سبک ایرانی»، سایت انسان‌شناسی و فرهنگ.
دیویس، ک. (1392). «چرا تفاوت‌ها را نمی‌پذیریم؟»، ترجمۀ: دوستار، ر.، مجلۀ اینترنتی زن‌نگار،نشریۀپژوهشگرانو کنشگرانمطالعاتزنان، شمارۀ 13، خردادماه،  .Www.Zannegaar.Net
ذکایی، م س. و امن‌پور، ف. (1391). درآمدی بر تاریخ فرهنگی بدن در ایران، تهران: انتشارات تیسا، چاپ دوم.
ذکایی، م س. (1386). جامعه‌شناسی جوانان ایران، تهران: مؤسسه انتشارات آگه.
ذکایی، م س. (1386). فرهنگ مطالعات جوانان، تهران: مؤسسه انتشارات آگه.
ذکایی، م س. (1387). «جوانان، بدن و فرهنگ تناسب اندام»، فصلنامۀتحقیقاتفرهنگی،س 1،ش1، ص 117-142.
ذکایی، م س. و فرزانه، ح. (1387). «زنان و فرهنگ بدن»، فصلنامۀ مطالعات فرهنگی و ارتباطات»، س 4، ش 11، ص 45-61.
رضایی، ا. و اینانلو، م. (1389). «مدیریت بدن و ارتباط آن با عوامل اجتماعی در بین دختران دانشگاه مازندران»، فصلنامۀ مطالعات راهبردی زنان، س 12، ش 47، ص 141-170.
رفیع‌پور، ف. (1382). آناتومی جامعه، تهران: شرکت سهامی انتشار.
زائررضایی، ه. (1385). «هفتم در جهان، سوم درخاورمیانه»، سایت روزنامۀ سلامت.
زاهدی‌فر، پ. (1388). واکاوی علل اقدام به اعمال جراحی زیبایی، بیست و یکم مهرماه 88 گزارش نشست انجمن جامعه‌شناسی ایران.
سلطانی، م. (1386). «تحلیل گفتمانی فیلم‌های سیاسی- اجتماعی: نگاهی به فیلم پارتی سامان مقدم»، فصلنامۀ انجمن مطالعات فرهنگی و ارتباطات، س 3، ش 9، ص 1-16.
سیارپور، ف. (1392). دماغ به سبک ایرانی، سایت اینترنتی مجلۀ هفته.
صادقی‏فسائی،س. و نیکخواهقمصری، ن. (1391). «زنانفراترازنقش‎‌هایسنتی: بررسیجایگاهزندرکلامامامخمینی»، فصلنامۀ زندرفرهنگوهنر،دوره 4،ش 2، ص 24-5.
علوی، ا. (1392).بازنمایی سبک زندگی مردم ایران در مستند تابستان مادر تهران، پایان‌نامۀ مقطع کارشناسی ارشد، دانشکدۀ صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران.
علیخواه،ف.(1387).گفتوگوباروزنامةاعتمادملی،19/1/1387.
فاتحی، ا. و اخلاصی، ا. (1389). «گفتمان جامعه‌شناسی بدن و نقد آن‌ بر مبنای نظریه حیات معقول و جهان‌بینی اسلامی»، مجلۀ معرفت فرهنگی، س 1، ش 2، ص 57 ـ 82.
فرقانی، م م. و اکبرزاده، ج. (1390). «ارائۀ مدلی برای تحلیل گفتمان انتقادی فیلم»، مجلۀ مطالعات فرهنگ و ارتباطات، س 12، ش 16، ص 129-157.
فرکلاف، ن. (1387). تحلیل انتقادی گفتمان، ترجمه: گروه مترجمان، ج 2، تهران: دفتر مطالعات و توسعه رسانه‌ها.
فرکلاف،ن. (1379). تحلیلانتقادیگفتمان، مترجمان:شایستهپیران وهمکاران، تهران: وزارتفرهنگارشاداسلامی، مرکزمطالعاتوپژوهش‌هایرسانه‌ها.
فکوهی، ن. (1386). این دماغ لعنتی؛ نگاهی به فیلم مستند دماغ به سبک ایرانی، سایت انسان‌شناسی و فرهنگ.
قبادی، ح. و آقاگل‌زاده، ف. (1388). «تحلیل گفتمان غالب در رمان سووشون سیمین دانشور»، فصلنامۀ نقدادبی. س 2، ش 6، ص 143-189.
کاشی، م ج.؛ هلالی، غ. و ستوده، م. (1392). «واکاوی گفتمان نظارت بر تن زنانه در ایران پس از انقلاب اسلامی»، فصلنامۀ مطالعات فرهنگی و ارتباطات، س 9، ش 32، ص 75-98.
گلشنی،م.(1389). «جراحیزیباییدرایرانسالانه30 درصدافزایشمی‌یابد»،روزنامۀخبر،ش8431.
گین، ن. (1392). آیندۀ نظریۀ اجتماعی، ترجمۀ: مهدی‌زاده، م.، تهران: انتشارات جامعه‌شناسان، چاپ اول.
مهدی‌فر، ح. (1381). حیات معقول از دیدگاه علامه محمدتقی جعفری (با تأکید بر تفسیر نهج‌البلاغه)، پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد، قم: مؤسسه آموزش عالی باقرالعلوم.
هیز، ک. و جونز، م. (1392). «جراحی زیبایی در عصر جنسیت»، ترجمۀ: پرنیان، ح.، مجلۀ اینترنتیزن‌نگار نشریۀپژوهشگرانو کنشگرانمطالعاتزنان، ش 13، خردادماه، . Www.Zannegaar.Net
یارمحمدی، ل. (1380). «واژگان هسته‌ای و غیرهسته‌ای در واژه‌شناسی مقابله‌ای: تجزیه و تحلیل گفتمانی انتقادی و ترجمۀ ادبی»، مجموعه مقالات نخستین همایش ترجمۀ ادبی در ایران، مشهد: نشر بنفشه، ص 329-323..
یزدخواستی، ب.؛ بابایی، ج. و دشتی، ز. (1391). «بدن / کار؛ نشانه‌گذاری بدن زنانه در محیط کار»، فصلنامۀ مطالعات زنان، س 10، ش 3، ص 38 – 7.
یورگنسن، م. و فیلیپس، ل. (1389).  نظریه و روش در تحلیل گفتمان، ترجمۀ: جلیلی، ه.، تهران: نشر نی.   
Amalia Mustika Nur (2014) Cosmetic Surgery As A Feminine Practice In The Film 200 Pounds Beauty, State University Of Malang, Faculty Of Letters English Department, May
Bauman, Zygmunt. Lyon, David (2013) Liquid Surveillance: A Conversation Publisher: Polity
Bauman, Z. (2003) Liquid love: On the frailty of human bonds. Cambridge: Polity Press.
Bauman, Z. (2005) Liquid Life. Cambridge: Polity Press.
Bauman, Z. (2000) Liquid modernity. Cambridge: Polity Press.
Bordo, S. (1995) Unbearable weight: Feminism, Western Culture and the Body. Barekley, CA, Los Angeles, and London: University of California Press
Douglas, M. (1970) Natural Symbols: explorations in cosmology, London. Barrie and Rackliff, the Cresset Press,
Douglas, M. (1996) Purity and danger: an analysis of concepts of pollution and taboo, London: Routledge
Douglas, M. (1997) “The two worlds”, in Natural Symbols, London: Routledge
Fairclough, N. (1992) Discours and Social Change, Polity Press, London.
Featherstone, M. (1987) “Lifestyle and Consumer Culture”: Theory, Culture and Society
Fraser, S. (2003) Cosmetic surgery, gender and culture. New York: Palgrave Macmillan.
Haiken, E. (1997) Venus envy: A history of cosmetic surgery. Baltimore: The John Hopkins University Press.
Hall, S. (1992) The question of cultural identity. In S. Hall, D. Held, & T. McGrew (Eds.), Modernity and its futures (pp. 273-326). Cambridge: Polity Press
Jones, M. (2009) “Makeover Culture’s Dark Side: Breasts, Death and Lolo Ferrari”. Body Society, 14(1):89-104.
Jones, M. (2008a) "Makeover Culture's Dark Side: Breasts, Death and Lolo Ferrari". Body & Society, 14(1): 89-104.
Kress, G. & Van Leeuwen, T. (2006) Reading images: The grammar of visual design (2nd Ed.). London: Routledge
Leiss, W. Keline, S. and Jhally, S. (1986) Social commnucation in advertising person’s product and image of sell being, London, Methuen.
Negrin, L. (2008) Appearance and identity: Fashioning the body in postmodernity. New York: Palgrave Macmillan
Shilling, C. (2003) The body and social theory (2nd Ed.). London: Sage. 
Shilling, Ch. (2003) Body and Social Theory, London: Sage Publication
Van Dijk, T. (2001) Principal of Critial Discourse Analysis, in Michael Toolan, ed, Critical Discourse Analysis, volume2, Routhledge , London and New York, First Published , PP . 104 – 143
Weinmann, M. (2010) Operation Beauty: Discourses of Cosmetic Surgery in Popular women’s Magazines in Australia, Germany and Japan, A Thesis Submitted in fulfillment of the requirements for the degree of Coctor of Philosophy, Scholl of Education Design and Social Context Portfolio RMIT University July 2010.
Wodak, R. & Weiss, G. (2003) Critical Discourse Analysis Theory and Interdisciplinarity, Basingstoke: Palgrave Macmillan.
Wodak, R. Meyer, M. (2001) Methods of Critical Discourse Analysis, London: SAGE Publications.
Wodak, R. (1997) Gender and Discourse. London: Sage.